ديوان صائب

هست در بي خبري مصلحت چند مرا
ورنه از رفتن دل مي رسد آواز به من

نيست يک شب که به قصد دل مينايي من
آسمان سنگ کواکب نکند در دامن

دست در دامن خورشيد سبکسير نزد
بر کمر هر که نزد چون مه انور دامن

پنجه زور جنون وقف گريبان من است
غنچه را چون نفتد چاک (حسد در) دامن؟

در رياضي که بود ديده بلبل شبنم
نرود بوي گل از رخنه ديوار برون

رخنه در سد سکندر کند آسان صائب
هر که آيد ز پس پرده پندار برون

نشود در نظرش زشتي دنيا روشن
تا کسي آينه از زنگ نيارد بيرون

در زمين دل اگر دانه اميدي هست
به هواداري مژگان تر آيد بيرون

صدق در سينه هر کس که چراغ افروزد
از دهانش نفس صبحدم آيد بيرون

در کنعان نگشايند به رويش اخوان
يوسف از مصر اگر بي درم آيد بيرون

پاي خوابيده بود در ته دامن بيدار
زاهد آن به که ز محراب نيايد بيرون

در گرانجان نبود زخم زبان را تأثير
خون به نشتر ز رگ خواب نيايد بيرون

چاک در سينه گردون نتواند انداخت
ناله اي کز دل صد چاک نيايد بيرون

ريشه در مغز اجابت نتواند کردن
ناله اي کز دل صد چاک نيايد بيرون

آنقدر خون ز لب لعل تو در دل دارم
که به صد گريه مستانه نيايد بيرون

هر که داند که خبرها همه در بي خبري است
هرگز از گوشه ميخانه نيايد بيرون

نيست در سلسله مور ميانان جهان
نازک اندام بت خوش کمري بهتر ازين

يوسف از شرم شکرخند تو زنداني شد
نيست در مصر حلاوت شکري بهتر ازين

دو چشم شوخ تو با يکدگر نمي سازند
که در خرابي هم يکدلند ميخواران

همين بس آفت نخوت که در زمان حيات
ز سرکشي علف دوزخند مغروران

نمي توان گهر از عقد سر به مهر ربود
شمرده گوي سخن در حضور غمازان

در آن رياض که صائب سخن طراز شود
زنند مهر به لب جمله نغمه پردازان

صداي پا نبود در خرام درويشان
زمين به خواب رود زير گام درويشان

چو ني اگر چه بود خشک، کام درويشان
شکر به تنگ بود در کلام درويشان

برآورد ز گريبان آسمانها سر
سري که خاک شود در گذار زنده دلان