ديوان شيخ بهايي

هرچه در عالم بود، ليلي بود
ما نمي بينيم در وي، غير وي

مستان که گام در حرم کبريا نهند
يک جام وصل را دو جهان در بها دهند

در ميکده، رهبانم و در صومعه، عابد
گه معتکف ديرم و گه ساکن مسجد

در ميکده دوش، زاهدي ديدم مست
تسبيح به گردن و صراحي در دست

اي در طلب علوم، در مدرسه چند؟
تحصيل اصول و حکمت و فلسفه چند؟

در منطقه فلک نزد دست خيال
در پاي عناصر، سر فکرت ننهاد

در بزم تو اي شمع، منم زار و اسير
در کشتن من، هيچ نداري تقصير

آن به که ز چشم خلق پنهان گرديم
چون آب در آبگينه، آتش در سنگ

در مدرسه جز خون جگر، نيست حلال
آسوده دلي، در آن محال است، محال

هرچند که در حسن و ملاحت، فردي
از تو بنماند، در دل من دردي

نان و حلوا شيخ بهايي

هرچه بيني در جهان دارد عوض
در عوض گردد تو را حاصل، غرض

چون نکردي ناله در فصل بهار
در خزان، باري قضا کن زينهار!

زين جهان تا آن جهان بسيار نيست
در ميان، جز يک نفس در کار نيست

نيست جز تقوي، در اين ره توشه اي
نان و حلوا را بهل در گوشه اي

عابدي، در کوه لبنان بد مقيم
در بن غاري، چو اصحاب الرقيم

از در رزاق رو بر تافتي
بر در گبري روان بشتافتي

سر به سر، کار تو در ليل و نهار
سعي در تحصيل جاه و اعتبار

در مهم سازي اوباش و رنود
دائما، طاحونه اش در چرخ بود

در ره آن موشکافي، اي شقي
در ره اين، کند فهم و احمقي

زهر دارد در درون، دنيا چو مار
گرچه دارد در برون، نقش و نگار

اي خوش آنکو رفت در حصن سکوت
بسته دل در ياد «حي لايموت »

نان و پنير شيخ بهايي

صيت عابد رفت تا چرخ کبود
بس که بودي در رکوع و در سجود

عابد اين فهميد، يعني نيست خر
نه در اينجا و نه در جاي دگر

هان، تأمل کن در اين نقل شريف
که در آن پنهان بود سر لطيف

هر که با دشمن نشيند، در ز من
هست اندر بوستان، در گولخن