ديوان صائب

مي شود بسته در فيض ز واکردن لب
درد خود عرض نبايد به مسيحا کردن

نور خورشيد دهد ديده دل را صائب
گريه چون شمع نهان در دل شبها کردن

عارف از داغ حوادث نکشد رو در هم
لاله با سينه صحرا چه تواند کردن؟

آسمان بيهده خم در خم صائب کرده است
کشتي شيشه به خارا چه تواند کردن؟

با گرانجاني تن دل چه تواند کردن؟
دانه سوخته در گل چه تواند کردن؟

در پي حاصل اگر ديده موران نبود
آفت برق به حاصل چه تواند کردن؟

زير گردون چه کند دل که نگردد ساکن؟
در صدف گوهر غلطان چه تواند کردن؟

رخنه در ملک وجودم ز قفس بيشترست
به کفي خاک چه تعمير توانم کردن؟

عشق آن روز شود در دل صد چاک نهان
که نيستان قفس شير توانم کردن

چون نيايد به زبان آنچه مرا در دل هست
ز اشتياق تو چه تقرير توانم کردن؟

پشت بر قبله حق تا نکني، هيهات است
روي در خلق چو محراب تواني کردن

نکند ساحل اگر موج ترا هرزه مرس
سير در خويش چو گرداب تواني کردن

نيست ممکن که ز ريزش نشود دخل افزون
دانه در خاک يکي صد شود از افشاندن

نکشد پاي به خواري ز در خلق حريص
خيرگي را ز مگس دور نسازد راندن

مي خلد بيشتر از شيون ماتم در دل
سخن آهسته نگفتن، به صدا خنديدن

کيست در وادي ايجاد به گمراهي من؟
که نشان قدمم محو شد از لغزيدن

غافلان را نبود بهره اي از عالم غيب
پاي خوابيده چه در خواب تواند ديدن؟

آب تا بود دلم، در دل دريا بودم
کرد از بحر مرا دور، گهر گرديدن

بي بصيرت چه گل از غيب تواند چيدن؟
پاي خوابيده چه در خواب تواند ديدن؟

مژه از خواب گران چون رگ سنگ است ترا
در ته سنگ چه مقدار توان باليدن؟

مار تا راست نگردد نرود در سوراخ
راست شو تا بتواني به لحد گنجيدن

پوست پوشيده به جولانگه ليلي رفتم
در ره عشق ز مجنون نتوان لنگيدن

پنبه در گوش نه، آسوده شو از مکروهات
که شود خير خبرها همه از نشنيدن

چون پر کاه بود در نظر عفو سبک
گنهي را که به ميزان نتوان سنجيدن

از اجل خواب گراني که ترا در پيش است
از بصيرت نبود شب همه شب خوابيدن