ديوان صائب

سجده مي آرند خورشيد و مه و انجم ترا
قسمت يوسف نشد در خواب، بازاري چنين

خانه چشمش به آب زندگاني مي رسد
هر که دارد در نظر خورشيد رخساي چنين

بي دل دين کرد خال زير زلف او مرا
در کمين کس مباد دزد عياري چنين

سبزه خط برنمي گرداند از شمشير روي
بود اين آيينه را در کار زنگاري چنين

دل نگيرد يک نفس در سينه تنگم قرار
عالم امکان ندارد خانه بيزاري چنين

اگر چه دستشان کوتاهتر از آستين باشد
بود گوي فلک ها در خم چوگان درويشان

ز کوه قاف اگر باشد شکوه سلطنت افزون
پر کاهي ندارد وزن در ميزان درويشان

ز شادي در حريم دلگشاي سينه عاشق
به شکر خنده چون سوفان بگشايد دهان پيکان

اگر در دامن محشر گنه اين آبرو دارد
بسا خجلت که خواهد شد گريبانگير معصومان

همان از تير باران حوادث نيستم ايمن
شوم در چشم مور از ناتواني ها اگر پنهان

ز شکر خنده پنهان نشد کم زهر چشم او
نماند تلخي بادام هرگز در شکر پنهان

به خودسازي قناعت از بهار و زندگاني کن
مکن در فصل گل اوقات صرف آشيان بستن

وصال شسته رويان گريه ها در آستين دارد
به گل پيراهنان چسبان نبايد چون قبا گشتن

پر کاهي است دنيا در نظر آزادمردان را
به تحصيلش نمي يابد سبک چون کهربا گشتن

ترقي در تنزل بوده است اقبالمندان را
که ابراهيم ادهم شد تمام از دولت افتادن

درخت خشک از سعي بهاران برنمي گيرد
چه حاصل در کهنسالي به فکر طاعت افتادن؟

شکايت مي کنند از تنگدستي کوته انديشان
که کافر نعمتي بار آورد در نعمت افتادن

برات سرنوشت آسماني برنمي گردد
چه لازم در طلسم اختيار ساعت افتادن؟

شود همدست با فرهاد چون عشق قوي بازو
تواند دست جرأت بيستون را در کمر کردن

بينديش از خدا اي محتسب انصاف پيدا کن
مروت نيست در فصل بهاران مي گران کردن

اگر در دعوي آزادگي ثابت قدم باشي
به زير بار دل رقص صنوبر مي توان کردن

ترا انديشه فردا رسد امروز در خاطر
اگر امروز را فرداي محشر مي توان کردن

عيار وحشت او را نمي دانم، همين دانم
که ايام حيات من سرآمد در کمين کردن

ندارد استخوان پهلوي من چون صدف چربي
نه آسان است صائب قطره را در سمين کردن

اگر روي عرقناک تو در مد نظر باشد
چو آب زندگي گرماي محشر مي توان خوردن