ديوان صائب

اعتمادي نيست بر عمر سبکسير بهار
از شکوفه شاخ ازان دارد کفن در آستين

برگريز ناخن تدبير شد، دل وا نشد
اين گره در کار ما مپسند يارب بيش ازين

چرخ مينايي ز جوش فکر ما در هم شکست
باده پر زور، مينا برنتابد بيش ازين

شهوت جانسوز را پيش از اجل در خاک کن
کشتن آتش مدارا بر نتابد بيش ازين

حسن معذورست اگر در پرده جولان مي کند
شوخي عرض تمنا برنتابد بيش ازين

در بيابان راهش از موي کمر نازکترست
هر که داند نوک خاري نيست بيجا بر زمين

آن سبکدستم که آورده است در ميدان لاف
پشت پاي من مکرر پشت دنيا بر زمين

از گرانجاني تو در بازار امکان مانده اي
ورنه هيهات است ماند جنس عيسي بر زمين

ثبت مي سازد به خط سبز در هر نوبهار
منشي رحمت برات روزي ما بر زمين

در زمان حسن عالمگير او از انفعال
خط به مژگان مي کشد خورشيد انور بر زمين

تا کي از طول امل چون موجه خشک سراب
در تمناي گهر باشي شناور بر زمين؟

در خنک گرداندن دلهاست عمر جاودان
بيش مي ماند درخت سايه گستر بر زمين

تازه رويان پيش در دلها تصرف مي کنند
نخل نورس مي دواند ريشه بهتر بر زمين

زندگي را در تن آساني تلف کردن خطاست
چند خواهي ريختن اين آب کوثر بر زمين؟

زود در چاه ندامت سرنگون خواهد فتاد
هر که پاي خود گذارد بي تأمل بر زمين

سرو پا در گل کجا و لاف آزادي کجا
سايه آزادگان دارد تغافل بر زمين

بود تا در قبضه من اختيار گلستان
غيرتم نگذاشت افتد سايه گل بر زمين

گر به اين تمکين گذارد پاي ليلي در رکاب
از گرانباري گذارد سينه محمل بر زمين

در برومندي مکن با خاکساران سرکشي
کز هجوم ميوه گردد شاخ مايل بر زمين

کلک صائب در سخن چون سحرپردازي کند
مي شود يک چشم حيران چاه بابل بر زمين

با سبکروحان گرانجانان نگيرند الفتي
هست در جيب مسيحا چشم سوزن بر زمين

پرتو خورشيد را نعل سفر در آتش است
دامن جان را ندوزد لنگر تن بر زمين

من کيم تا آرزوي خواب آسايش کنم؟
آسمان نگذاشت در جايي که پهلو برزمين

کي مربع مي نشيند در صف دانشوران؟
پيش استاد آن که ننشيند دو زانو بر زمين

در برومندي نسازد هر که دلها را خنک
مي کند صائب گراني سايه او بر زمين