ديوان صائب

ريسمان را پنبه کردن صرفه حلاج نيست
در لباس کثرت اي منصور وحدت را ببين

مي درخشد دولت از بال هما چون آفتاب
در جبين جغد انوار سعادت را ببين

گوي سيمين ذقن، زلف چو چوگان را ببين
در رکاب ماه نو خورشيد تابان را ببين

در غبار تيره نتوان ديد ماه عيد را
گرد هستي برفشان ابروي جانان را ببين

با خودي در تنگناي ديده موري اسير
خيمه بيرون زن ز خود ملک سليمان را ببين

خط باطل نيست در ديوان آن جان جهان
زير هر موج سرابي آب حيوان را ببين

سرسري چون آب ازين بستانسرا نتوان گذشت
پاي در دامن کش آن سرو خرامان را ببين

خنده کبک است در گوشش فغان عاشقان
سرگراني را نظر کن، کوته تمکين را ببين

خال را در زير زلف آن پري پيکر ببين
گر نديدي دانه از دام گيراتر ببين

از گريبان تجرد چون مسيحا سر برآر
بيضه خورشيد را در زير بال و پر ببين

گر نديدي بر لب کوثر هجوم تشنگان
در غبار خط نهان آن لعل جان پرور ببين

جسم زندان است بر جان هر قدر صافي بود
اضطراب آب را در سينه گوهر ببين

نيست صائب بي غبار تيرگي پاي چراغ
لاله رويان چمن را از برون در ببين

روي جانان را نهان در خط چون ريحان ببين
چهره يوسف کبود از سيلي اخوان ببين

از خط نورسته بر گرد لب جان بخش او
ريشه جان در کنار چشمه حيوان ببين

گر نديدي تنگ شکر زير بال طوطيان
در پناه خط سبز آن غنچه خندان ببين

چشم خواب آلود او را در خم ابرو ببين
تيزي شمشير بنگر، غفلت آهو ببين

تا به خون رنگين نسازي چون گل احمر جبين
کي تواني شست در سرچشمه کوثر جبين؟

نيستي از اهل بينش، ورنه پيش عارفان
نامه واکرده اي در دست دارد هر جبين

تا غبار خاکساري در بساط خاک هست
رنگ دردسر مريز از صندل تر بر جبين

صائب اينجا آفتاب از دور مي بوسد زمين
نيست برگ سجده اين آستان در هر جبين

گر چه دلگيرست چون شام غريبان طره اش
دارد از رخسار او صبح وطن در آستين

غيرت عشق زليخا بود مانع، ورنه داشت
بوي يوسف ساکن بيت الحزن در آستين

دامن فانوس آن وسعت ندارد، ورنه من
گريه ها دارم چو شمع انجمن در آستين

رشک مانع بود، ورنه تيشه من نيز داشت
نقش هاي دلربا چون کوهکن در آستين