ديوان صائب

تا کند ديوانه اي را در محبت پايدار
خون ز چشم حلقه زنجير مي آيد برون

از جفاي چرخ کجرو مي شود دل صيقلي
زنگ از آيينه در پرداز مي آيد برون

از جفاي چرخ کجرو مي شود دل صيقلي
زنگ از آيينه در پرداز مي آيد برون

در کهنسالي جوانتر گشت صائب فکر من
زين ته خم باده سرجوش مي آيد برون

زخم پيکان مي شود در سينه دلگير من
گل ز باغم غنچه دلتنگ مي آيد برون

بيستون را در فلاخن مي گذارد تيشه ام
کوهکن با من کجا همسنگ مي آيد برون؟

سايه بيدست در گرماي محشر، هر که را
آه سردي از دل آگاه مي آيد برون

از زبان خامه من لفظ هاي آشنا
در لباس معني بيگانه مي آيد برون

عالمي از داغ عالمسوز ما در آتشند
دود شمع ما ز صد کاشانه مي آيد برون

گرد هستي در حريم پاکبازان توتياست
دست خالي سيل ازين ويرانه مي آيد برون

در سواد خامه من گفتگوي سهل نيست
زين نيستان نعره شيرانه مي آيد برون

عالمي از بيخودي گر هست خوشتر در جهان
چون فلاطون از خم صهبا نمي آيد برون؟

تيغ ما از بي زباني در نيام زنگ نيست
شيرمردي از صف هيجا نمي آيد برون

در شبستاني که اهل شرم ساغر مي زنند
از دهن ها نکهت صهبا نمي آيد برون

مردم چشم صدف ديگر نخواهد شد سفيد
گر بشويد بخت من در آب دريا پيرهن

پيچ و تاب سعي در دام آورد نخجير را
جان جوهردار مي خواهد نسيم پيرهن

نخل نوخيز تو بهر بوستان ديگرست
ريشه را محکم مکن زنهار در مغز زمين

رخنه ملک است چشم هوشياران، زينهار
خاک زان از درد مي در چشم عقل دور بين

شبنم از روشندلي هم ساغر خورشيد شد
چند در ميناي تن چون درد باشي ته نشين؟

فتنه روز قيامت در رکابش مي رود
رايت حسن بلند اقبال، يا بالاست اين؟

چرب مي سازد علم از خون آهوي حرم
رحم در خاطر ندارد، غمزه جادوست اين

روي در ميخانه کن آرامش دلها ببين
عالمي را فارغ از انديشه فردا ببين

عشق بي معشوق هيهات است گردد جلوه گر
در لباس بيد مجنون جلوه ليلي ببين

نسبت ديوانه و شهرست طوفان و تنور
عرض سوداي مرا در دامن صحرا ببين

موجه دريا نگنجد در دل تنگ حباب
بگذر از سر جوهر تيغ شهادت را ببين