ديوان صائب

بس که با گرد خجالت طاعتم آميخته است
خاک مي ليسد زبان شمع در محراب من

دارد از زورآوري خم در خم صيد نهنگ
سر فرو نارد به صيد ماهيان قلاب من

ابر نتوانست گشتن سرمه آواز رعد
چون شود در پرده هاي دل نهان فرياد من؟

کوه چون ابر بهاران روي در صحرا نهد
گر شود با رعد صائب همعنان فرياد من

سوختم در دوزخ افسردگي، يارب که گفت
روي گرم از آتش سوزان نبيند عود من

پنجه مرجان شود در بحر خجلت موج زن
دست چون بيرون کند مژگان خون آلود من

ضعف دل دارم مسيح از نبض من بردار دست
هست در سيب زنخدان بتان بهبود من

دامن فکر من است از دامن گل پاکتر
چشم شبنم مي پرد در حسرت گلزار من

حلقه بيرون در کرده است خلط و زلف را
بر بياض گردن سيمين بران اشعار من

سينه افسرده گلشن در ايام خزان
مي زند جوش بهار از گرمي گفتار من

همچو کوه قاف در موج پري پنهان شده است
بيستون عشق از فرهاد شيرين کار من

روي در آيينه زانوي خود آورده ام
نيست چون طوطي وبال ديگران زنگار من

اشک نيسان را که در چشم صدف گرداند آب
مهره گل مي شمارد گوهر شهوار من

بال اقبال هما را در سعادت گستري
مي شمارد فرد باطل سايه ديوار من

ريشه کفرست محکم در دل سنگين مرا
چون سليماني گسستن نيست با زنار من

مي کند صائب سراغ قبله در بيت الحرام
هر که جويد مصرع برجسته از اشعار من

از رگ خامي نباشد ميوه من ريشه دار
نشأه مي مي دهد در غورگي انگور من

گر در احياي سخن کردم قيامت دور نيست
کز صرير خامه خود بود صائب صور من

خاکيان از جوهر پوشيده من غافلند
زير گردون است در زير سپر شمشير من

اينقدر وحشت نمي بردم به خود هرگز گمان
در کمند زلف او نگذاشت چين نخجير من

يک دل غمگين جهاني را مکدر مي کند
باغ را در بسته دارد غنچه دلگير من

ريختم در پيش دريا آبروي خود، وليک
صد صدف سيراب از گوهرفشاني شد ز من

از سبک جولاني عمرست بي آراميم
در گذار سيل خوابيدن نمي آيد ز من

گر چه دارم پنجه شير ژيان در آستين
سينه موري خراشيدن نمي آيد ز من

ريشه غم، زعفران گردد اگر در سينه ام
چون گل تصوير، خنديدن نمي آيد ز من