ديوان صائب

زير گردون باش چنداني که جسمت جان شود
گندمت چون آرد شد در آسيا لنگر مکن

حق نمايي کار هر آيينه بي زنگ نيست
تا بود دل، روي در آيينه ديگر مکن

قطع پيوند محبت مي کند مکتوب خشک
سرکشي با عاشقان در ابتداي خط مکن

حکم نتوان بر فلک راندن به تقويم کهن
ناز بر صاحبدلان در انتهاي خط مکن

يک جهت شو در طريق عشق چون مردان مرد
بيش ازين اوقات صائب صرف لاطايل مکن

ريزش خود را ز چشم مردمان پوشيده دار
در سخاوت خويش را افسانه چون حاتم مکن

عالم بالاست جاي اين نهال بارور
ريشه خود در زمين عاريت محکم مکن

رو مياور در طواف کعبه با آلودگي
گرد عصيان را غبار خاطر زمزم مکن

پيش هر ناشسته رويي آبروي خود مريز
در زمين شور، ابر خويش را بي نم مکن

هست در عين عدالت آب جان بخش حيات
چون سکندر جستجوي چشمه حيوان مکن

اي خدا ناترس آن چاک گريبان را بپوش
شعله آه مرا در انجمن عريان مکن

از شکست خصم خوشحالي، ندامت بردهد
زينهار اين ريزه الماس در معجون مکن

چون مسيحا پاي همت بر سر گردون گذار
خويش را در خم حصاري همچو افلاطون مکن

نخل نوخيز تو بهر بوستان ديگرست
ريشه محکم در زمين عاريت چندين مکن

چشم خواب آلود را در گوشه نسيان گذار
راه دوري پيش داري بار خود سنگين مکن

تيشه اي داري چو آه آتشين در آستين
سنگ راهت گر شود کوه گران، تمکين مکن

خارخار حرص را در پرده دل ره مده
ناقه گردون نورد روح را گرگين مکن

زخم دندان ندامت در کمين فرصت است
کام خود از بوسه شکر لبان شيرين مکن

مي شود صائب دعا در دامن شب مستجاب
دست خود زنهار ازان زلف دوتا کوتاه مکن

گريه را باشد اثرهاي نمايان در سحر
با زمين پاک بخل از دانه افشاني مکن

تيزتر گردد ز سوهان تيغ هاي بي امان
بي سبب در کار مبرم چين پيشاني مکن

پاس دار از شور چشمان سنبل فردوس را
در ميان جمع، اظهار پريشاني مکن

حرف حق با باطلان گفتن ندارد حاصلي
در زمين شور صائب دانه افشاني مکن

آه گرمي هست دايم در دل بي تاب من
نيست هرگز بي چراغي گوشه محراب من

شوربختي بين که ريزد بحر با چندين گهر
خار و خس در کاسه دريوزه گرداب من