ديوان صائب

در رکاب برق دارد پاي، فيض صبحگاه
اي کم از شبنم، درين گلزار چشمي باز کن

غنچه باغ خموشي ايمن است از برگريز
لب ببند از گفتگو، خون در دل غماز کن

اين جواب آن که مي گويد حکيم غزنوي
پادشاه امروز گشتي در جهان آواز کن

برنمي آيي به شرم نوبهار رستخيز
دانه خود را بسوزان، آنگهي در خاک کن

در طريق جانفشاني از شراري کم مباش
خرده جان صرف آن رخسار آتشناک کن

در زمين پاک ريزد دانه ابر نوبهار
گوهر شهوار خواهي چون صدف دل پاک کن

نخل بهتر در زمين نرم بالا مي کشد
خاکساران جهان را بيشتر تعظيم کن

خاکساري پيشه خود ساز چون آب روان
سرو را چون بندگان در پيش خود استاده کن

سر به پيش انداختن از بردباري پيشه کن
رخنه در بنياد کوه بيستون زين تيشه کن

روي در نقصان گذارد ماه چون گردد تمام
چون شود لبريز جامت از خمار انديشه کن

فتنه در دنبال دارد اختر دنباله دار
چون برآرد خط، ز خال روي يار انديشه کن

مي توان از نبض پي بردن به احوال درون
مرد دريا نيستي در جويبار انديشه کن

ساقيا صبح است مي از شيشه در پيمانه کن
حشر خواب آلودگان از نعره مستانه کن

در جهان بيخودي هوش و خرد بيگانه است
صاف ملک خويش را از لشکر بيگانه کن

کلک صائب پرده از کار جهان برداشته است
ساغر مردافکني در کار اين ديوانه کن

صبح شد ساقي نقاب دختر رز برفکن
زان لب شيرين، نمک در ديده ساغر فکن

شهپر سالک سبکباري است در راه طلب
هر که دستار ترا خواهد، به پايش سرفکن

آرميدن شعله را مغلوب خاکستر کند
رخنه ها در سينه افلاک، چون مجمر فکن

تا مگر صائب چراغ کشته ات روشن شود
چند روزي در گريبان خواب را اخگر فکن

در طلاق اهل غيرت نيست رجعت، زينهار
از خداجويان تمنا دولت دنيا مکن

از سبکروحي چو کردي لنگر خود بادبان
چون کف از موج خطر انديشه در دريا مکن

تا نسازي دامن اطفال را خالي ز سنگ
از سواد شهر رو در دامن صحرا مکن

عالمي در رهگذارت دل به کف استاده اند
از تغافل عالمي دل را زيان خود مکن

قبله من، عکس در شرع حيا نامحرم است
خلوت آيينه را هم جلوه گاه خودمکن

پند صائب را در گوش غرور حسن ساز
بيش ازين آزار جان بي گناه خود مکن