ديوان صائب

صائب از سنگين رکابي در سبکباري گريز
تا تواني همچو کف بيرون ز دريا آمدن

جانب سنبل عزيز و خاطر گل نازک است
نغمه خونين گره در غنچه منقار زن

رو گشاده چون هدف در خاکدان دهر باش
خنده رنگين به پيکان چون لب سوفار زن

تا به کي از هستي موهوم باشي در حجاب؟
ماه تاباني، گريبان کتان را چاک زن

وحشي عشرت به آساني نمي آيد به دام
پنجه اميدواري در کمند تاک زن

از خموشي مشت خاک بر دهان قال زن
تا قيامت خيمه در دارالامان حال زن

چون حباب از بيضه هستي قدم بيرون گذار
در فضاي بحر با موج سبکرو بال زن

با قضاي آسماني چاره جز تسليم نيست
در محيط بيکران زنهار دست و پا مزن

از در پوشيده برگردند مهمانان غيب
بخيه از خواب گران بر ديده بينا مزن

بر سيه چشمان مگردان سرخ صائب چشم خويش
کاسه در خون جگر چون لاله حمرا مزن

از تهيدستي مکن انديشه، اي کوتاه بين
در دل دريا گره بر آب چون گوهر مزن

خامشي رزق تو، گفتارست رزق ديگران
تا توان گل در گريبان ريختن، بر سر مزن

غوطه در خون شفق زد ساعد سيمين صبح
تا به خونريز اسيران دست بالا کرد حسن

صورت احوال مجنون چون بماند در نقاب؟
نقش پاي ناقه را آيينه سيما کرد حسن

نوبهار خنده گل در گريبان بگذرد
عالم افروزي کند چون خنده رنگين حسن

خويش را در کوچه بند آستين مي افکند
پنجه موسي ز شرم ساعد سيمين حسن

بوي آن سيب زنخدان زنده دل دارد مرا
ورنه عاشق پروري کفرست در آيين حسن

در تماشاخانه فردوس خون خود خورد
ديده هر کس که چون صائب بود گلچين حسن

مي شود وقتي که فريادت شود فريادرس
تا نفس در سينه داري ناله و فرياد کن

روزگار کامراني را زکاتي لازم است
در حريم شعله ما را اي سمندر ياد کن

چند اي گل جلوه در کار تماشايي کني؟
بينوايان قفس را هم به برگي ياد کن

دزد آتشدست غفلت در کمين فرصت است
شمع بالين خود از چشم و دل بيدار کن

بهر معني هاي رنگين لفظ را پرداز کن
باده شيراز را در شيشه شيراز کن

آبرو را در عوض دريادلان گوهر دهند
پيش ابر نوبهاران چون صدف لب باز کن

زود دلگير از تماشاي چمن خواهي شدن
در حريم بيضه سامان پر پرواز کن