ديوان صائب

شکوه ما زان لب شکرفشان بيجا نبود
در دهان تنگ او مي بود اگر جاي سخن!

صائب از قحط سخن سنجان خموشم، ورنه من
چون قلم دارم يد طولي در احياي سخن

در گلستاني که مي بايد سراپا چشم شد
بخيه مي بايد مرا بر ديده بينا زدن

خال دزدت در ترازو مي گذارد سنگ کم
رونق دکان حسنت را به هم خواهد زدن

باده با رندان صافي سينه مي بايد زدن
حسن اگر داري در آيينه مي بايد زدن

باده بي لعل لب دلبر نمي بايد زدن
غوطه در درياي بي گوهر نمي بايد زدن

نيست چين در کار آن پيشاني واکرده را
صفحه آيينه را مسطر نمي بايد زدن

تا به آن خشک چون آيينه بتوان ساختن
قطره در ظلمت چو اسکندر نمي بايد زدن

مي توان تا غوطه در سرچشمه خورشيد زد
خيمه بر گلزار چون شبنم نمي بايد زدن

تا نيابي ترجماني همچو عيسي در کنار
بر لب خود مهر چون مريم نمي بايد زدن

جاي شادي نيست زير اين سپهر نيلگون
خنده در هنگامه ماتم نمي بايد زدن

ظلم بر افتادگان شرمندگي مي آورد
سرکشان سر پيش اندازند در چوگان زدن

سر به جيب خود فرو بردن، برآوردن ز عرش
پاي در دامن کشيدن، آسمان پيما شدن

با کمال آشنايي، زيستن بيگانه وار
در ميان جمع از همصحبتان تنها شدن

تا قيامت دل نخواهد ماند در زندان جسم
عاقبت اين نافه از آهو جدا خواهد شدن

دانه گر در خوشگي بال و پر خود بشکند
نرميش مهر دهان آسيا خواهد شدن

زهر در پيمانه لعل تو خواهد کرد خط
چشم بدمستت گرفتار عسس خواهد شدن

در خزان نااميدي ها دل سنگين تو
بر مراد صائب آتش نفس خواهد شدن

چون زليخا هر که در عشق جوانان پير شد
از ورق گرداني دوران جوان خواهد شدن

رشته سر در گم ما را نخواهد يافتن
سوزن عيسي اگر بر آسمان خواهد شدن

برنخيزد هر که در قيد تن آساني فتاد
صد بيابان دو ازين ديوار مي بايد شدن

چون قفس در هم شکست از خود رميدن مشکل است
پيشتر آماده پرواز مي بايد شدن

تا زبان آور شوي چون شمع در دلهاي شب
با خموشي روزها دمساز مي بايد شدن

تا شوي مانند صائب در سخن عالي مقام
خاک پاک هر سخن پرداز مي بايد شدن

در حضور بلبلان خاموش مي بايد شدن
همچو شاخ گل سراپا گوش مي بايد شدن