167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
ديوان شمس
آن جا قبا چه باشد اي خوش کمر به رقص آ
گر نيستي تو ماده زان شاه نر به رقص آ
با آن نشان که گفتي اين بوسه نام زد را
تا وا شود چو کاسه در پيش تو دهان ها
زيرا نگون نهادي در سر کدوي ما را
زخمه به چنگ آور مي زن سه توي ما را
پنهان کنيم سر را پيش افکنيم سر را
ما در ميان رقصيم رقصان کن آن ميان را
در عشق حج کعبه و ديدار مصطفا
گر شرق و غرب تازد ور جانب سما
تا خاک هاي تشنه ز ما بر دهد گيا
وان جا به گوش تست دل خويش و اقربا
ني نار برقرار و نه خاک و نم هوا
گه آب خود هوا شد از بهر اين ولا
کهسار در خروش که اي يار غار ما
جان تو در دست ماست همچو گلوي عصا
از کفن مرده ايست در تن تو آن قبا
باغ و چمن را چه شد سبزه و سرو و صبا
اي گل در باغ ما پس تو کجايي کجا
نرگس اگر چشم داشت هيچ نديد او تو را
بي تو چه کار آيدم رنج اواني مرا
خم پر از باد کي سرخ کند روي ها
کور بجويد ز خار لطف گل و بوي ها
ولي دريغ که گم کرده ام سر و پا را
هزار غوطه تو را خوردني ست در دريا
خلاص يافت ز تلخي و گشت چون حلوا
تو از کجا و بد و نيک مردمان ز کجا
ز ضرب خود چه نتيجه همي کند پيدا
که قطره اي را چون بخش کرد در دريا
تو برگ من بربايي کجا بري و کجا
نه بدروم نه بکارم چه خوش بود به خدا
بگو که در دل تو چيست چيست عزم تو را
کجا روند همان جا که گفته اي که بيا
که اختيار ندارد به ناله اين سرنا
رسن تو را به فلک هاي برترين کشدا
عقول خيره در آن چهره ها و غبغب ها
به عشق بازرهد جان ز طمع و مطلب ها
که عشق چون زر کانست و آن مذهب ها
دو چشم باز شود پرده آن تماشا را
احمد و صديق بين در دل چون غار ما
ور به جنت بي توايم نار شد انوار ما
به حق چشم مست تو که تويي چشمه وفا
گفت ني همچنين مکن همچنين در پيم بيا
گفت يک دم ثنا مگو که دوي هست در ثنا
ماند در کيسه بدن چو زر و سيم ناروا
من فضل رب محسن عدل علي العرش استوي
کيل گهر همي رسد بر مشتري و مشترا
جز بر قرابي ها مزن جر بر بتان جان فزا
برنتابد خم نه چرخ کف و جوش مرا
اي خواب در اين مجلس تا درنپري امشب