ديوان صائب

سالها گل در گريبان ريختي چون نوبهار
مدتي هم اشک مي بايد به دامان ريختن

با سبکروحان به سر بر، تا تواني همچو گل
در کنار دشمن خود خرده جان ريختن

مي تواند بلبل ما از غبار بال و پر
در گريبان خزان رنگ گلستان ريختن

خوشنماتر در نگين دان از نشست گوهرست
از بزرگان گران تمکين ز جا برخاستن

جذبه اي عشق در کار من افتاده کن
کز سر دنيا شود آسان مرا برخاستن

برندارد عفو اگر از دوش ما بار گناه
سخت دشوارست در محشر ز جا برخاستن

چند پيش صبح بردن آبروي اشک و آه؟
در زمين شور تا کي تخم ريحان کاشتن؟

تا کمان آسمان در زه بود تقدير را
از تهي مغزي است گردن چون هدف افراشتن

گر بود روي زمين در حلقه فرمان تو
چون سليمان دست پيش مور بايد داشتن

نيست در درياي شورانگيز عالم موج را
هيچ تدبيري به از دست از عنان برداشت

پسته بي مغز در لب بستگي رسواترست
نيست حاجت پرده از کار جهان برداشتن

گوي توفيق از خم چوگان گردون بردن است
گوشه کردن از جهان، سر در گريبان داشتن

مي کند از مهر خاموشي تراوش راز عشق
مشک را در نافه ممکن نيست پنهان داشتن

از شکست دل دو جانب را رعايت کردن است
پيش زنگي در بغل آيينه پنهان داشتن

کار هر بي ظرف نبود عشق پنهان داشتن
سهل کاري نيست اخگر در گريبان داشتن

بخيه تسبيح زاهد عاقبت بر رو فتاد
چند بتوان دام را در خاک پنهان داشتن؟

کشتي اميد در درياي خون افکندن است
از تنور نوح اميد لب نان داشتن

اندکي کوتاه کن زلف بلند خويشتن
تا مبادا ناگه افتي در کمند خويشتن

ناز در تسخير ما گر مي کند استادگي
مشورت کن با دل مشکل پسند خويشتن

ديدن آيينه را موقوف خواهي داشتن
گر بداني حال من در انتظار خويشتن

مطلب روي زمين در زير دامان شب است
جز بر اين دامن مزن دست سؤال خويشتن

با دل افکن گفتگوي دوستي را از زبان
در ثمر پوشيده کن برگ نهال خويشتن

اين کهنسالان که مي دزدند سال خويشتن
کهنه دزدانند در تاراج مال خويشتن

صحبت روشندلان باشد حصار عافيت
آب در گوهر نمي گردد ز حال خويشتن

مي کشد در خاک و خون رنگين لباسي خلق را
حلقه فتراک طاوس است بال خويشتن