167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
ديوان شمس
سينه بسوزد از حسد اين فلک خميده را
کز تنکي ز ديده ها رفت تن تو در خفا
پيش دو نرگس خوشش کشته نگر دل مرا
زند خورشيد بر چشمت که اينک من تو در بگشا
همي داند کز اين حامل چه صورت زايدش فردا
مگر درياي غفراني کز او شويند زلت ها
از او افتاده يعقوبان به دام و جاه ملت ها
کشدشان در بر رحمت رهاندشان ز حيرت ها
نهاده بر کف وحدت در سبع المثاني را
ره فرعون بايد زد رها کن اين شباني را
که ره نبود در اين بستان دغا و قلتباني را
که عشقي هست در دستم که ماند ذوالفقاري را
به اول بنگر و آخر که جمع آيند غايت ها
که لاف عشق حق دارد و او داند وقايت ها
که جانش مستعد باشد کشاکش هاي بالا را
تقاضايي نهادستي در اين جذبه دل ما را
که جانش مستعد باشد کشاکش هاي بالا را
چو ديد از لاله کوهي که جام آورد مستان را
ز پنهان خانه غيبي پيام آورد مستان را
که ساقي هر چه دربايد تمام آورد مستان را
که مکر عقل بد در تن کند بنياد صورت را
کز آتش هر که گل چيند دهد آتش گل رعنا
که او شمسيست ني شرقي و ني غربي و ني در جا
که اينت واجبست اي عم اگر امروز اگر فردا
فرومگذار در مجلس چنين اشگرف جامي را
به خود در ساغرم ريزي نفرمايي غلامي را
به شست عشق دست آورد جان بت پرستش را
ور زان که خداوندي هم بنده شوي با ما
تا تو همه تن چون گل در خنده شوي با ما
اي دور قمر بنگر دور قمر ما را
زين روي دوا سازد هر لحظه گر ما را
خود کيست که دريابد او خير و شر ما را
تو گوش مکش اين سو هر کور عصايي را
عقلي بنمي بايد بي عهد و وفايي را
در آب فکن زوتر بط زاده آبي را
لب خشک و به جان جويان باران سحابي را
رستم چه کند در صف دسته گل و نسرين را
کان زهره به ميزان شد تا باد چنين بادا
با ناي در افغان شد تا باد چنين بادا
در کوه کند رخنه تا روز مشين از پا
جان را برسان در دل دل را مستان تنها
هر جا که روي ما را با خويش ببر جانا
هر جا که روي آيي فرشت همه زر بادا
در جوش و خروش آور از زلزله دريا را
در کار درآري تو سنگ و که خارا را
ور خسرو شيريني در عشق چو فرهاد آ
مگو فاش مگو فاش ز مولي و ز مولا
که شب و روز در اين ناله و غوغاست خدايا
چه نورست و چه شورست چه سوداست خدايا
به هر سو مه و خورشيد و ثرياست خدايا