ديوان صائب

با کمال بي بري باشند صائب تازه رو
در گلستان جهان چون سرو دامن چيدگان

هر دم از بي اختياري صورتي بر مي کنند
مهره مومند در دست جنون ديوانگان

در بياباني که باشد لاله زارش بوي خون
مست گردند از شراب لاله گون ديوانگان

بلبلان ديوانه اند و بوي گل از اتحاد
مي دود در کوچه و بازار چون ديوانگان

خار در چشم خزان ريزد نسيم جلوه اش
گر نپيچد شاخ گل سر از رضاي بلبلان

سبزه خوابيده اي نگذاشت در گلزارها
هاي هوي مي پرستان، هاي هاي بلبلان

غنچه نشکفته در گلزار نتوان يافتن
از نسيم نغمه هاي دلگشاي بلبلان

تخم قارون سر برون آورد از مغز زمين
چون شرر در سينه خارا نهان ما همچنان

بيضه فولاد را جوهر به يکديگر شکست
از گرانجاني گره در آشيان ما همچنان

آفتاب عمر آمد بر لب بام زوال
در سرانجام صفاي خانمان ما همچنان

کاملي کز ناقصان بي بصيرت خويش را
کم نداند در کمال معرفت، کامل مخوان

خنده برقي است کز ابر سيه ظاهر شود
شادي پا در رکاب نوبهار اين جهان

گوشه امني که برگ عيش فرش او بود
نيست غير از گوشه دل در سراپاي جهان

از هواي گوهر يکتاي آن بحر محيط
جنت دربسته دارد هر حبابي در ميان

گر عزيزان لعل و گوهر قيمت يوسف دهند
پيش ارباب بصيرت دارد آبي در ميان

هر که بست از گفتگو لب، نيست بي کيفيتي
کوزه سربسته مي دارد شرابي در ميان

پيش اهل حال صائب محشر آماده اي است
هر کجا باشد سؤالي و جوابي در ميان

چيدن دامن ز صحبت ها کمند شهرت است
شمع فانوسم که باشد خلوتم در انجمن

از طبيبان چاره گوش گران صائب مجو
کيست اين در را گشايد جز خداي ذوالمنن؟

شمه اي از حيرت عشق است دل پرداختن
با هزار آيينه در کف خويش را نشناختن

غنچه از من ياد دارد در حريم بوستان
از همه روي زمين با گوشه دل ساختن

شوق چون پا در رکاب بي قراري آورد
مي توان با مرکب چوبين بر آتش تاختن

در کهنسالي نفس را راست نتوان ساختن
راست نايد با کمان حلقه تير انداختن

در خطرگاهي که تير از خاک مي رويد چو ني
گردن دعوي نبايد چون هدف افراختن

غافل از آه ندامت در جواني ها مشو
کز کمان حلقه ممکن نيست تير انداختن