ديوان فيض کاشاني

(فيض) را در تابه سوداي خود افکنده اي
داريش در بيقراري هر چه خواهي ميکني

بر اميد وعده فردا ز خود راندي بنقد
عابدان را در ثواب و در عقاب انداختي

پرتوي از مهر رويت در جهان انداختي
آتشي در خرمن شوريدگان انداختي

بر جمال از پرتو رويت نقاب انداختي
در هويدائيت ما را در حجاب انداختي

نيست در روي زمين اهل دلي
نيست در زير فلک هم نفسي

نيست در باغ جهان جز خاري
نيست در دور زمان غير حسي

با درد بگو که خسته راه
در محنت و در بلا چه داري

در حسن بتان دلبر ما بلکه تو باشي
در غمزه زنان هوشبر ما بلکه تو باشي

بچشمم در نيايد هر دو عالم
گرم در ديده گريان درآئي

در زندگي نچيدم هرگز گلي از آنروي
يارب مباد مرگم در رنگ زندگاني

کجا روي ز در من کجا تواني رفت
بغير درگه ما هست در جهان جائي؟

کجا روم ز در تو کجا توانم رفت
کجاست در دو جهان غير درگهت جائي

در عمل بگشا بر امل که مي ترسم
در امل بلقاي اجل فراز کني

در حقايق اشيا شود بروي تو باز
در مجاز بروي خود ار فراز کني

در هستي من آتش فکندي
در نه کجا شد هان هان چه کردي

در ره دين و در طريق هدي
اعمي و ابکم و اصم تا کي

دل در ره عشوه هاي ساقي فکنيم
جان در سر غمزهاي جانانه کنيم

در راه طلب تمام دردم دردم
در ورزش فهم راز مردم مردم

خود را بمحيط خطر انداز و مترس
سر در ره آن نگار در باز و مترس

ديوان اشعار منصور حلاج

در خارزار انس چرا ميبري بسر
چون در رياض انس بسي کرده چرا

در کرب و در بلا صفت ابتلاي من
شاها همان حديث حسين است و کربلا

پاي همت چون تواني يافت در گلزار انس
پس چرا در خارزار انس ميجوئي چرا

در وفاتت ابر با صد ناله بارنده ز اشگ
در عزايت آسمان پوشيده اين نيل وطا

احرام در دوست چو از صدق ببستيم
در هر قدمي کعبه صد گونه نياز است

عشاق نوا چون ز در دوست بيابند
در جان حسين آرزوي عزم حجاز است

نور جمال روي تو در آفتاب نيست
بوي شکنج زلف تو در مشک ناب نيست

گر دست حادثات ز پايم در افکند
باشد هنوز در سر من آرزوي دوست

چون من هزار ناله در آن کوي ميکنند
گلشن شنيده اي که در او عندليب نيست

در آنزمان که ز اخلاق او سخن گويد
فرشته کيست که باري در اين شمار آيد

در بزم احد غير يکي راه ندارد
با کثرت موهوم در اين بزم ميائيد

در و ديوار جنت را بآه دل بسوزانم
اگر دلدار اهل دل در او ديدار ننمايد

در صحبت ما زاهد افسرده نگنجد
در مجلس دلسوختگان خام نباشد

در هر طرف شکفته گلي سرو قامتي
در ماه دي ببين که چه نوروز گشته بود

شمع در آتش نهد پروانه را وز بهر او
گاه در مجلس بگريد گاه دلسوزي کند

بسوز بر در حرمان در انتظار حسين
که محرمان سراپرده يقين رفتند

مهر و وفاست مدغم در صورت جفايش
آب بقاست مضمر در ضربت سنانش

دور از تو گوئي اي نور ديده
گاهي در آبم گاهي در آتش

تو هر جفا که کني در وصال خورسندم
که در فراق صبوري محال مي بينم

جمال صورت جان بر در تو تا ديديم
در آن کمال که صورت نگاشت حيرانيم

ره در قمارخانه عشقت بيافتيم
تا هر چه بود در ره سودا بباختيم

ما سر بر آستان در يار مي نهيم
پا در حريم کعبه احرار مي نهيم

در رهگذار سيل فنا پايدار نيست
زانرو فتاده است خلل در بناي چشم

دريغ و درد که در خاک بايدم جستن
گلي که در همه بوستان نمي يابم

در مغيلان گاه غولانت چرا بايد نشست
چون چراگاهت مقرر گشت در گلزار جان

در کسوت هر دلبر هم چهره تو بنموده
در ديده هر عاشق هم کرده تماشا تو

در ميکده وحدت از عقل بتشويشيم
در ده قدح باده اي ساقي و صهبا تو

در همه عالم نميگنجي ز روي کبريا
ليک در کنج دل اشکستگان جا کرده اي

گشته در کونين جزوي از کمالت آشکار
عقل کل در درک آن حيران و دروا آمده

در دبستاني که تو در وي ادب آموختي
تا دلت بر سر آن آداب دانا آمده

در ميان پاکبازان راه کي يابي حسين
تا نبازي جان خود را در ره جانانه