ديوان صائب

نخل خزان ديده ام که برگ اقامت
در چمن خشک روزگار ندارم

موجه بي دست و پاي قلزم شوقم
در سفر خويش اختيار ندارم

ديده سير از جهان جميله من بس
صائب اگر در نظر جميله ندارم

چين ز جبين در مقام جنگ گشايم
همچو فلاخن بغل به سنگ گشايم

ازان شير گيرم که در عهد طفلي
ز بي شيري انگشت خود را مکيدم

در قفس بس که مانده ام صائب
رفته از ياد ذوق پروازم

نو خطي در دل ما جا دارد
مصحف خط غباري داريم

گر چه در خرمن ما کاهي نيست
نفس برق سواري داريم

برآييم از کوچه بند رسوم
قدم در بيابان چو مجنون زنيم

بماليم در زير پا حرص را
کف خاک بر چشم قارون زنيم

مي لعل خونش به جوش آمده است
چه افتاده پيمانه در خون زنيم؟

پيش ازين بر رفتگان افسوس مي خوردند خلق
مي خورند افسوس در ايام ما بر ماندگان

جوهر ذاتي بود از لاف دعوي بي نياز
آبداري بس بود در دانه گوهر زبان

خار را گل ز آتش سوزان سپرداري کند
در پناه مهر خاموشي بود خوشتر زبان

روشنايي رهروان شوق را بال و پرست
غافلان را خواب در مهتاب مي گردد گران

مشت آبي زن به روي خود که خواب بيخودي
بيشتر در دولت بيدار مي گردد گران

خانه بر دوشان نمي گيرند در جايي قرار
سيل کي بر خاطر کهسار مي گردد گران؟

هر سر موي مرا آورد در فرياد درد
ميزبان گردد سبک، چون ميهمان باشد گران

پيش اهل دل سخن از عالم فاني مگو
در بهاران جلوه برگ خزان باشد گران

نيست در بزم بزرگان هرزه خندي از ادب
کبک خندان بر دل کهسار مي باشد گران

روي شرم آلود را پيرايه اي در کار نيست
شبنم بيگانه بر گلزار مي باشد گران

مي کند با ديده مغرور من کار نمک
گر فتد در کلبه من ماهتاب ديگران

از خدا شرمي نداري در گنهکاري، ولي
دست مي داري ز عصيان از حجاب ديگران

در قبول شعر هر کس را مذاق ديگرست
حالي عاشق نگردد انتخاب ديگران

چند در افسانه سنجي روزگارم بگذرد؟
تا به کي بيدار باشم بهر خواب ديگران؟