ديوان صائب

ما اخگر عشقيم که تا دامن محشر
در توده خاکستر افلاک نهانيم

بسيار سبکروح تر از شبنم صبحيم
هر چند که در چشم تو چون خواب گرانيم

چون مور اگر امروز به خاکيم فتاده
فرداست که در دست سليمان زمانيم

آن سوخته جانم که اگر چون شرر از خلق
در سنگ گريزم بتوان يافت به بويم

به خوان چرخ نکردم دراز دست تهي را
نداشت کاسه در يوزه پيش بحر حبابم

عجب که پيرخرابات نگذرد ز گناهم
که من ز باده گلرنگ در شباب گذشتم

خجل ز رهزن اين واديم که در همه عالم
چو گردباد لباسي بجز غبار ندارم

هزار حلقه فزون جنگ با نسيم نمودم
هنوز راه در آن زلف تابدار ندارم

گذشتيم از سر ناموس و اعتبار چو صائب
هنوز در نظر عشق اعتبار ندارم

چشم گشايش از خلق نبود به هيچ بابم
در بزم بيسوادان لب بسته چون کتابم

در زهد خشک باشد پوشيده مشرب من
آب حياتم اما خس پوش از سرابم

بنياد اعتبارات پا در رکاب باشد
مگذار دل ز خامي بر فخر وعار مردم

در چشم عيبجويان ظلمت هميشه فرش است
ز آيينه پشت بيند آيينه دار مردم

چون چشم آبگينه، هر چند پاک بينم
در پرده خجالت، زان روي شرمگينم

از زلف مشکبويان مغزم شود پريشان
تا ريشه کرد در دل آن خط عنبرينم

افغان که همچو پرگار با پاي آهنين من
چندان که مي زنم دور در گام اولينم

از باد دستي خود ما ميکشان خرابيم
در کاسه سرنگوني همچشم با حبابيم

چون مي به مجلس آيد از ما ادب مجوييد
تا نيست دختر رز در پرده حجابيم

از مشرق بناگوش خنديد صبح پيري
ما تيره روزگاران در سير ماهتابيم

يک ره به گوشه چشم در زي پا نظر کن
عمري است پايمالت چون ديده رکابيم

هيچ نبسته است در طلسم حياتم
جلوه خشکي است چون سراب وجودم

همچو حبابم که در طلسم تعين
نيست بجز پرده حجاب وجودم

جلوه دو دست در نظر نفسم را
بس که به رفتن کند شتاب وجودم

همچو هلال است يک اشاره ابرو
بس که بود پاي در رکاب وجودم

بحر به پيمانه حباب نگنجد
در ره او چشم انتظار ندارم