ديوان صائب

با زلف بگو در پي صيد دگر افتد
ما از خم دامي که رميديم، رميديم

از گريه ما هيچ دلي نرم نگرديد
در ساعت سنگين سر اين تاک بريديم

در گوش ز فرياد جرس پنبه گذاريم
نشنيدني از همسفران بس که شنيديم

ديديم که در روي زمين اهل دلي نيست
چون غنچه به کنج دل خود باز خزيديم

در سينه دل، چاک فکنديم چو صائب
اين نامه به تدبير نشد باز، دريديم

چون لاله دلسوخته در گلشن ايجاد
بي خون جگر قطره آبي نچشيديم

کرديم تلف عمر به غواصي اين بحر
در هيچ صدف گوهر انصاف نديديم

در سينه ز غيرت قدم آه شکستيم
سر رشته پيوند ز افلاک بريديم

بس گريه افسوس که دنباله رو اوست
در غورگي اين خوشه که از تاک بريديم

تا سر به گريبان تماشا نکشيديم
در دامن فردوس برين وا نکشيديم

در ديده ما دام تماشاي دو عالم
زان است که گردن به تماشا نکشيديم

در غورگي از سلسله تاک بريديم
خود را به پريخانه مينا نکشيديم

در دامن ما صد گل بي خار فرو ريخت
آن خار که از آبله پا نکشيديم

آه قدر انداز به فرمان دل ماست
در قبضه اگر تيغ سيه تاب نداريم

در دايره بي سببي نقطه محويم
هرگز خبر از عالم اسباب نداريم

سر در ره آرايش ظاهر نتوان کرد
چون گل سر آرايش دستار نداريم

در جيب صدف گوهر ما چشم گشوده است
ما طاقت رسوايي بازار نداريم

بگذار که در چاه مذلت بسر آريم
ما حوصله ناز خريدار نداريم

هر چند که در گردن ما دست فکنده است
از بيخبريها خبر از يار نداريم

خضر ره ما گرمروان عزم درست است
سر در پي هر باديه پيما نگذاريم

صائب به رخ ما در دولت نگشايد
تا رو به نهانخانه عنقا نگذاريم

چون تير مداريد ز ما چشم اقامت
کز قامت خم گشته در آغوش کمانيم

باشد زر گل راز فلک در نظر ما
هر چند چو نرگس به ته پا نگرانيم

عمري است که در خرقه پرهيز چو صائب
سر حلقه رندان خرابات جهانيم

از رهگذر گوش، صدف کان گهر شد
ما هرزه در ايان همه چون موج زبانيم