ديوان صائب

در ابر سفيد و لب خاموش خطرهاست
از گردن مينا و لب جام گذشتيم

در طالع ما نيست گرفتاري، اگرنه
صد بار فزون از نظر دام گذشتيم

در سايه شمشير شهادت نتپيديم
زين قلزم خونخوار به آرام گذشتيم

در گلشن بيرنگ جهان چون گل خورشيد
گر صبح شکفتيم سر شام گذشتيم

در باغ جهان چون ثمر نخل تمنا
صد حيف که خام آمده و خام گذشتيم

چون ابر بهار آنچه ازين بحر گرفتيم
در جيب صدف پاک فشانديم و گذشتيم

چون سايه مرغان هوا در سفر خاک
آزار به موري نرسانديم و گذشتيم

در رشته کشيدند دگرها گهر جان
ما اين عرق از جبهه فشانديم و گذشتيم

هر چند که در ديده ما خار شکستند
خاري به دل کس نخلانديم و گذشتيم

هر چند که در مد نظر بود دو عالم
يک حرف ازين صفحه نخوانديم و گذشتيم

ما دستخوش سبحه و زنار نگشتيم
در حلقه تقليد گرفتار نگشتيم

از کعبه و بتخانه گذشتيم به تعجيل
قانع به نگاه در و ديوار نگشتيم

در دامن خود پاي فشرديم چو مرکز
گرد سر هر نقطه چو پرگار نگشيتيم

چون يوسف تهمت زده از پاکي دامن
در چشم عزيزان جهان، خوار نگشتيم

صائب مدد خلق نموديم به همت
در ظاهر اگر مالک دينار نگشتيم

چون فاخته از رتبه اقبال محبت
جا در بر آن سرو گل اندام گرفتيم

ناکامي جاويد چو در کام جهان بود
از کام جهان دست به ناکام گرفتيم

در رهگذر سيل فنا خواب حرام است
رفتيم برون از فلک آرام گرفتيم

ديديم که پرگار فلک در کف ما نيست
چون نقطه درين دايره آرام گرفتيم

در دست فلاخن نکند سنگ اقامت
ما زير فلک بهر چه آرام گرفتيم؟

طاس فلک از زمزمه عشق تهي بود
ما غلغله در گنبد دوار فکنديم

چون شانه رسيديم به صدزخم نمايان
تا دست در آن طره طرار فکنديم

بار دل ما بود همان دوري منزل
در منزل مقصود اگر بار فکنديم

مستانه سر شيشه مي باز گشوديم
ديگر در صد ميکده راز گشوديم

هر بند طلسمي که در آن زلف درازست
چون شانه به سرپنجه اعجاز گشوديم