ديوان صائب

يک فاخته سرو تو اين طارم نيلي است
من در چه شمارم که هوادار تو باشم؟

من کز رخ خورشيد نظر را ندهم آب
قانع به نگاه در و ديوار تو باشم

نم در دل ميخانه خمارم نگذارد
گر جلوه ساقي نشود رهزن هوشم

در دل شکند شيشه مرا خنده گلها
آواز تو زان دم که رسيده است به گوشم

در عالم ايجاد من آن طفل يتيمم
کز شير به دشنام کند دايه خموشم

چون کعبه، برازندگيم در نظر خلق
زان است که من جامه پوشيده نپوشم

يک ذره دل سختم از اسلام نشد نرم
در کعبه همان ساکن بتخانه خويشم

در کنج قفس چند دل خويش توان خورد؟
شبنم زده گرديد لب گل ز سراغم

در هر که ترا ديده به حسرت نگرانم
عمي است که من زنده به جان دگرانم

بيداري دولت به سبکروحي من نيست
هر چند که در چشم تو چون خواب گرانم

دستي که ز دقت گره از موي گشودي
در زير زنخ ماند ازين خوش کمرانم

غافل نيم از گردش پرگار چو مرکز
هر چند که در دايره بيخبرانم

از بيجگري مي تپدم دل ز شکستن
هر چند که در کارگه شيشه گرانم

در پرده بخت است نهان روشني من
چون برق گرفتار درين ابر سياهم

بر مرکز خال تو مرا تا نظر افتاد
در دايره چشم نگنجيد نگاهم

چون موي زيادست گران در نظر من
تا دور ز رخسار تو گرديد نگاهم

هر سبزه خوابيده که در باغ جهان بود
از خواب گران جست ز گلبانگ رسايم

صائب ز سر خود به ته بال کشيدن
عمري است که در سايه اقبال همايم

در روي زمين نيست چو يک چهره روشن
چون آينه بي وجه چه از زنگ برآيم؟

در هيچ لباس از تو مرا نيست جدايي
يکرنگ توام گر چه به صد رنگ برآيم

چون آبله در زير قدم راهروان را
برديم بسر عمري و هموار نگشتيم

نقصان نکند هيچ کس از جود و سخاوت
در خوشه رسيديم گر از دانه گذشتيم

هر چند ز بي بال و پري خانه نشينيم
چون آهوي وحشت زده در دامن دشتيم

در مشق جنون گر چه سر آمد همه عمر
سطري که توان داد به دستي ننوشتيم

در پله آغاز ز انجام گذشتيم
از مصر برون نامده از شام گذشتيم