ديوان صائب

در مشرب من تلخ مي آب حيات است
از چشمه کوثر نتوان راند به آبم

افسوس بودحاصل تخمي که مرا هست
در شوره زمين صرف شود اشک سحابم

نوميد نيم از کرم پير خرابات
در بحر شکسته است سبو همچو حبابم

چون صبح شمرده است نفس در جگر من
نقدست ز روشن گهري روز حسابم

از کهنگي افزون شودش مستي غفلت
در شيشه تن همچو شراب است حياتم

در ديده کوته نظران گر چه بلندست
کوتاهتر از مد شهاب است حياتم

فرياد که در رفتن ازين پيکر خاکي
بيتاب تر از موج سراب است حياتم

پرسند اگر از حاصل سرگشتگي من
برگرد سرش گردم و از پاي در افتم

چون نگسلم از خضر، که در راه توکل
هر گه به عصا راه روم پيشتر افتم

چون گل سر پيوند به بيگانه ندارم
در پاي برآرنده خود چون ثمر افتم

آن مشت خسم در کف اين قلزم خونين
کز جنبش هر موج به دام دگر افتم

صد نامه حسرت کنم ارسال و ز غيرت
شهباز شوم در عقب نامه برافتم

اي ابر مرا رزق جگر سوخته اي کن
مپسند که در دست بخيل گهر افتم

صائب اگر از گوشه عزلت بدر آيم
چون روزي ارباب هنر در بدر افتم

شد مشت شراري و مرا در جگرافتاد
چون غنچه اگر خرده اي اندوخته بودم

فرياد که از کوتهي بخت ندارم
دستي که ترا تنگ در آغوش فشارم

کو بخت رسايي که در آن صبح بناگوش
دستي به دعا همچو سر زلف برآرم

پروانه بزم تو مرا شمع اميد ست
در خلوت خاص تو اگر بار ندارم

در طالع من نيست به گرد تو رسيدن
چون گرد يتيمي است زمين گير، غبارم

دلکشترم از خال لب و خط بناگوش
در حاشيه بزم تو هر چند که خوارم

بي نيشتر خار، گل از من نتوان چيد
چون آبله در پرده غيب است بهارم

چون بيخبران خام مدانم، که رسيده است
در نقطه آغاز به انجام، شرارم

صد شکر که جز ساده دلي نيست متاعي
چون آينه در دست ازين نقش و نگارم

تا چند درين دايره همچون خط پرگار
سر در پي آغاز ز انجام گذارم؟

سر رشته گمراهي من در کف من نيست
چون خامه به دست دگري گام گذارم