ديوان صائب

ما پرده از حقيقت عالم کشيده ايم
در غورگي به نشأه اين مي رسيده ايم

باريم، اگر چه بر دل کس بار نيستيم
خاريم، اگر چه در جگر خود خليده ايم

چون خامه سوخته است نفس در گلوي ما
از لفظ تا به عالم معني رسيده ايم

مادام را ز دانه صياد ديده ايم
در صلب بيضه جوهر فولاد ديده ايم

طفلان به آشيانه ما راه برده اند
در بيضه ما شکنجه صياد ديده ايم

آن مرغ زيرکيم که آزادي دو کون
در صيد کردن دل صياد ديده ايم

خون در دل نعيم بهشت برين کند
ميلي که ما به ديده رغبت کشيده ايم

در دانه خوشه اي شده هر خوشه خرمني
تا خويش را به ملک قناعت کشيده ايم

بوده است گوشه دل خود در جهان خاک
جايي که ما نفس به فراغت کشيده ايم

صائب چو سرو و بيد ز بي حاصلي مدام
در باغ روزگار خجالت کشيده ايم

ما هر کجا که تيغ زبان برکشيده ايم
در گوش تيغ حلقه جوهر کشيده ايم

آتش چه مي کند به سپندي که سوخته است؟
ما در حيات خجلت محشر کشيده ايم

در روز حشر سلسله جنبان رحمت است
آه ندامتي که ز دل بر کشيده ايم

از ما طلب حقيقت وحدت که باغ را
در يکديگر فشرده و بر سر کشيده ايم

چون زخم، رزق ما ز ميان سمنبران
تيغ برهنه اي است که در بر کشيده ايم

ما همچو غنچه سر به گريبان کشيده ايم
گوي مراد در خم چوگان کشيده ايم

در محفلي که شعله ندارد زبان لاف
ماگرم خودنمايي خود چون شراره ايم

ما گر چه در بلندي فطرت يگانه ايم
صد پله خاکسارتر از آستانه ايم

ديديم اگر چه سنگ در او بارها گداخت
ما غافل از گداز درين شيشه خانه ايم

چون صبح زير خيمه دلگير آسمان
در آرزوي يک نفس بيغمانه ايم

آنجاست آدمي که دلش سير مي کند
ما در ميان خلق همان بر کرانه ايم

در محفلي که روي تو عرض صفا دهد
سرگشته تر ز طوطي آيينه خانه ايم

چيدندگل ز شمع حريفان دور گرد
ما در کنار شمع غريبانه سوختيم

مي شد هزار قافله را شوق ما دليل
صد حيف ازين چراغ که در خانه سوختيم

در زير تيغ شمع نکرديم اضطراب
صائب درين بساط دليرانه سوختيم