ديوان صائب

تلخي کشيم تا دگران خوشدلي کنند
در بزم روزگار چو ساغر فتاده ايم

صائب زجوش فکر بود اعتبار ما
چون رشته در حمايت گوهر فتاده ايم

ما نام خود ز صفحه دلها سترده ايم
در دفتر جهان ورق باد برده ايم

چون سرو تازه روي درين بوستانسرا
در راه گرم و سرد جهان پا فشرده ايم

از يک نگاه گرم شويم آتش و سپند
هر چند تخم سوخته در خاک مرده ايم

زان خرمني که خوشه پروين در او گم است
روزي مور باد اگر دانه برده ايم

گردون حريف ما به تغافل نمي شود
خونها به صبر در جگر ناز کرده ايم

گل را به رو اگر نشناسيم عيب نيست
ما چشم در حريم قفس باز کرده ايم

در آبگينه خانه بينش نشسته ايم
لب را ز حرف بيهده خاموش کرده ايم

چون ابر هر کجا قدم ما رسيده است
گنج گهر ز آبله در خاک کرده ايم

در سينه کرده ايم نهان راز عشق را
زنجير برق از خس و خاشاک کرده ايم

نوميد نيستيم ز احسان نوبهار
هر چند تخم سوخته در خاک کرده ايم

در حسرت بنفشه خطان زمانه است
چشمي که ما سفيد چو بادام کرده ايم

در آخرين نفس کفن خويش را چو صبح
از شوق کعبه جامه احرام کرده ايم

ما همچو آدم از طمع خام دست خويش
در خلد نان پخته خود خام کرده ايم

چندين کتاب در گرو باده کرده ايم
تا از غبار، صفحه دل ساده کرده ايم

در آفتاب زرد خزان خنده مي زنيم
خود را چو سرو از ثمر آزاده کرده ايم

راز دو کون در نظر ما دو عينک است
تا همچو آبگينه ورق ساده کرده ايم

در ديده ستاره نمکدان شکسته است
شوري که ما به قلزم اخضر فکنده ايم

از ما مجوي گريه ظاهر که چون صدف
در صحن دل بساط ز گوهر فکنده ايم

در سنگلاخ دهر ز پيشاني گشاد
آيينه را ز چشم سکندر فکنده ايم

بر آتش که دست کليم است داغ آن
در بي خودي کباب مکرر فکنده ايم

صائب ز هر پياله که بر لب نهاده ايم
در سينه طرح عالم ديگر فکنده ايم

با بخت تيره ازستم چرخ فارغيم
در دست زنگي آينه زنگ ديده ايم

روي از غبار حادثه در هم نمي کشيم
ما ناف دل به حلقه ماتم بريده ايم