167906 مورد در 0.31 ثانیه یافت شد.
ديوان فيض کاشاني
پاي دل را ز دست چون نشوم
خوشتر از شهد بود در کامم
در معني ليک شوخ و شنگ آمده ام
در ديده دشمنان خدنگ آمده ام
بود آرام در عين طپيدن
اولش بايد تأمل در سخن آنگه سخن
ز هولم در آنروز بي باک کن
نيست در بحر حقايق گهري بهتر ازين
در ثنايش نرگس بيمار ميگويد سخن
وآن يکي در باطن از اسرار ميگويد سخن
در حق آن يار مي گويد سخن
بيابيا که نمانده است آب در گل من
تا نيايد بکف آن دلبر عياره من
سوخت در آتش هجرش جگر پاره من
بود روزي بگيرد دامنش دست غبار من
چو نيست من بيکسي در همه بيکسان
زآن ميان خلقي فکندي در گمان
زآن ميان هم نيست چيزي در ميان
در ميان هم غير موئي نيست زان
در دلم حسرت ديدار همانست همان
گو غمزه دست رنجه مکن در شکار من
در سفر ناچار باشد پاس مرکب داشتن
تا تواني سعي ميکن در نجات خويشتن
در آتش سوزان مرو اي دل بپاي خويشتن
ورنه در جان هواي تست روان
آندم که (فيض) روي کند در دعاي تو
در سراغت ميدود دل کو بکو
مهر نهفته در بيان نکته بنکته تو بتو
آنکه گردد در ره او گرد کو
در کنار در و گوهر ريخته
بزار بر در ما تا برويد اشک گياه
بايدش جز سعي در دانش نباشد مشغله
از ذکاشان نيست در تاريکي ره مشعله
گروهي قيل و قال آورده در گفتار افتاده
وين طرفه در نقاب بديدار بوده اي
وآن دگر را در فراقت ديده خونبار ده
مستيي در انس و جان افکنده اي
در طلب گرد جهان افکنده اي
بگشاد چو جود را خزانه
سببهاست حيران او در ميانه
امروز در مفارقت ما چگونه اي
از مستي ما غلغلي در گنبد ميناستي
فرياد لا علم لنا در عالم بالاستي
چو تو در جهان نگنجي بخيال کي درآئي
آن قماش فلکي باز متاع چمني
بر تو رهي ندارم بجز از در گدائي
در فرقتت خاکسترم تو آتشي تو آتشي
نظري کن که بتاب آيم و در تب هله هي
در دل من بغمزه جا کردي
در سر بيخمار من مستي جاودان توئي