ديوان صائب

مرکز شود ز تنگي دل در نظر مرا
خود را اگر به دايره لامکان کشم

باد خزان که خار به چشمش شکسته باد!
نگذاشت همچو غنچه نفس در چمن کشم

خون از دماغ غنچه تصوير گل کند
در محفلي که شانه به زلف سخن کشم

نازي که داشتم به پدر چون عزيز مصر
در غربت اين زمان ز خريدار مي کشم

در حلقه جنون به چه رو سر درآورم؟
داغم به فرق و منت دستار مي کشم

در حلقه جنون به چه رو سر درآورم؟
داغم به فرق و منت دستار مي کشم

با شانه دست کرده يکي در شکست من
دست از ميان طره طرار مي کشم

قرب مکان تسلي عاشق نمي دهد
در پاي ناقه ناله به فرسنگ مي کشم

در سينه لاله زار تجلي رسانده ام
از جلوه دو روزه گلزار فارغم

جغد و هماست در نظرم مرغ يک قفس
ز اقبال بي نيازم و ز ادبار فارغم

پرواز من به شهپر سنگ ملامت است
در دست روزگار همانا فلاخنم

با اين برهنگي که مرا نيست رشته اي
در پاي هر که مي شکند خار، سوزنم

از بس که در نيام خموشي نهفته ماند
زنگار بست تيغ زبان همچو سوسنم

گرديد کوه طاقت من پايدارتر
چندان که تيغ و تير شکستند در تنم

دارد زبان به دشمن من تيغ من يکي
در راه زخم، دام کشيده است جوشنم

در طينت ملايم من نيست سرکشي
باريکتر ز موي ميان است گردنم

صائب هزار نيش ز هر خار مي خورم
در راه عشق گامي اگر بيخبر زنم

چون تيغ آبدار رود در گلوي من
گر بي لبت به آب خضر کام ترکنم

در کار عشق سعي مرا دست ديگرست
صد نخل شعله سبز ز تخم شرر کنم

آغاز خط مفارقت از يار مي کنم
در نوبهار پشت به گلزار مي کنم

بر دست کار رفته نباشد گرفت و گير
چون بهله دست در کمر يار مي کنم

در منزل نخست فنا مي شود تمام
چندان که بيش برگ سفرساز مي کنم

ابرام در شکستن من اينقدر چرا؟
آخر نه من به بال تو پرواز مي کنم؟

با سينه اي که نيست در او آه را قرار
صائب تلاش محرمي راز مي کنم

دارم به اشک بي اثر خود اميدها
با آن که تخم سوخته در خاک مي کنم