ديوان صائب

چو تار چنگ دل خويش را گداخته ام
که آمده است سر زلف فکر در چنگم

اگر چه تلخ جبينم چو نيشکر صائب
شکر به تنگ فتاده است در دل تنگم

خبر ز سايه خود نيست صيد وحشي را
من رميده چه دانم که در کجاست دلم

به من کشاکش گردون چه مي تواند کرد
که در حمايت آن طره دوتاست دلم

ز انقلاب جهان نيستم غمين صائب
که در بلندي و پستي به يک هواست دلم

اگر چه نيک نيم در پناه نيکانم
عجب که تشنه بمانم، سفال ريحانم

بس است روي دلي مشت استخوان مرا
ز چشم شير فتد برق در نيستانم

همين بس است که در آستانه عشقم
اگر چه سوختني همچو چوب دربانم

فتادگي است در آيين من پرستش حق
زمين ميکده را خانقاه مي دانم

توجهي که ترا در شکست دلها هست
ز بر شکستن طرف کلاه مي دانم

سفينه در عرق شرم من توان انداخت
ز بس که منفعل که کرده هاي خويشتنم

به جاي خويش نبودم چو جابجا بودم
کنون که در همه جايم به جاي خويشتنم

مرا غرض ز عنانداري حيات اين است
که در رکاب تو اين نيم جان نثار کنم

حذر ز صبح قيامت ندارد آن کافر
سفيد چشم چه در راه انتظار کنم

يسر نيامده ايام عمر، مي خواهم
شبي به روز در آن زلف مشکبار کنم

چه دست در خم آن زلف دلنواز کنم
به ناخني که ندارم چه عقده باز کنم

فروغ عاريتي آنقدر گزيده مرا
که همچو شمع زبان در دهان گاز کنم

بر آن سرم که وطن در ديار خويش کنم
تأملي که ندارم به کار خويش کنم

نهم چو آينه روز شمار را در پيش
شمار معصيت بي شمار خويش کنم

قدم ز گوشه عزلت برون نهم وقتي
که نقد هر دو جهان در کنار خويش کنم

ز دامن طلب آن روز دست بردارم
که دست تنگ در آغوش يار خويش کنم

چو بوي سوخته اي در جهان نمي يابم
ز خلق رو به دل داغدار خويش کنم

نه آه بر لب و نه گريه در نظر دارم
چسان نگاه بر رخسار صبحگاه کنم

هزار رنگ گل داغ در بغل دارم
نه لاله ام که همين صفحه اي سياه کنم

نماند در نظر از جوش اشک جاي نگاه
مگر ز رخنه دل يار را نظاره کنم