ديوان صائب

زان ز عيب و هنر خويش نگشتم آگاه
که به اخلاص در آينه داري نزدم

سيل بر خانه من زور چرا مي آرد؟
من چون بي وقت در خانه ياري نزدم

من از زيرکي از دام قضا مي جستم
به دوپا در شکن زلف گرفتار شدم

چون گهر در نظر جوهريان شد شيرين
خزفي را که من از عشق خريدار شدم

هيچ کس را گنهي نيست در آشفتن من
خودبخود گشت پريشان چو سحر دستارم

طمع بوسه از آن لعل شکر خا دارم
خير از خانه در بسته تمنا دارم

در سيه خانه ليلي نبود مجنون را
اين حضوري که من از پرده شبها دارم

صائب از محرمي شانه دلم صد چاک است
راه هر چند در آن زلف چليپا دارم

نيست از سيل گرانسنگ حوادث خطرم
خانه در کوچه گمنامي عنقا دارم

همچو شبنم چه به مجموعه گل دل بندم؟
من که در ديده خورشيد فلک جا دارم

روزگاري است ز چشم گهرافشان صائب
همچو گرداب وطن در دل دريا دارم

همچنان داغ غريبي جگرم مي سوزد
گر چه جا در دل آتش چو سمندر دارم

مي کند روي مرا عاقبت الامر سفيد
در دل خويش بهاري که چو عنبر دارم

در شبستان جهان روشن از آنم چون صبح
که غبار از دل عالم به نفس بردارم

خرقه پوشيدن من نيست ز بيدار دلي
پاي خوابيده نهان در ته دامان دارم

غوطه در زنگ زد از سير چمن آينه ام
چشم اميد به خاکستر گلخن دارم

در و ديوار به نوميدي من مي گريد
کز سر زلف تو انداز رهايي دارم

ادب بلبل اگر خاره ره من نشود
در دل غنچه گل، رنگ ز بو نگذارم

گر چه در حلقه ز نار مقيم صائب
طرف سلسله سبحه فرو نگذارم

بس که بي مهري ايام گزيده است مرا
شش جهت خانه زنبور بود در نظرم

من که در حسرت پرواز به خاک افتادم
عجبي نيست پر تير شود بال و پرم

مپسند اي فلک سفله که در صلب صدف
مهره گل شود از گرد کسادي گهرم

تا سر از حلقه بيدارلان برزده ام
خون مرده است سواد دو جهان در نظرم

چند خود را زخيال تو به خواب اندازم ؟
چند از تشنه لبي سنگ در آب اندازم؟

در نهانخانه محوست عبادتگاهم
نيستم موج که سجاده بر آب اندازم