ديوان صائب

مرا بي همدمي مهر لب و بند زبان گشته
وگرنه همچو ني فريادها در آستين دارم

غبارآلود مطلب نيست چون طوطي کلام من
از آن در خلوت آيينه راه گفتگو دارم

اگر چه دورم از درگاه راه ياربي دارم
ندارم هيچ اگر در دست دامان شبي دارم

ندارم در بساط آسمان گر اختر سعدي
ز داغ نااميدي سينه پر کوکبي دارم

ز دامان اجابت باد کوته دست اميدم
بغير از ترک مطلب در دعا گر مطلبي دارم

عجب دارم به ديوان قيامت در حساب آيم
که من از دفتر ايجاد، فرد باطلي دارم

ندارم در گره چيزي که ارزد بيقراري را
درين درياي پرشورش حباب ساکني دارم

در دولتسراي نيستي مي آورد دهشت
ز بيم جان نه چون منصور زير دار مي لرزم

مرا زافسردگي در تنگناي سنگ مردن به
که چون آتش به امداد خس و خاشاک برخيزم

مرا از گوشه خلوت مخوان در مجلس عشرت
چه افتاده است بنشينم خجل غمناک برخيزم

دعاي تنگدستان فتح را در آستين دارد
ز شاهان بيش من از مردم درويش مي ترسم

سپهر از کجرويها توتيا کرد استخوانم را
چو بارم آرد شد ديگر چرا در آسيا باشم

اگر چه سايه ام منشور دولت در بغل دارد
براي استخوان سرگشته دايم چون هما باشم

بحمدالله مکافات عمل از پيشدستيها
مرا نگذاشت در انديشه روز جزا باشم

قمار پاکبازي مهره بي نقش مي خواهد
چه افتاده است در ششدرز نقش بوريا باشم

ندارم آبروي شبنمي در پيشگاه گل
به اين خواري و بيقدري درين گلشن چرا باشم

ندارد از پريشاني سخن غير از تهيدستي
چرا چون شانه در قيد سر زلف سخن باشم

چراغ دولت بيدار شرکت بر نمي تابد
نمي خواهم که با پروانه در يک انجمن باشم

چنان برد اختيار از دست آن سرو قباپوشم
که آيد در نظرها خشک چون محراب آغوشم

من آن بحر گهرخيزم بساط آفرينش را
که گوهر مي شود سيماب اگر ريزند در گوشم

ز هوش خود در آزارم نوايي آرزو دارم
که نتواند عنان خود گرفتن محمل هوشم

شنيدم از شکست آرزو در سينه آوازي
که مستغني ز ساز چيني فغور شد گوشم

به استغنا توان خون در جگر کردن نکويان را
ولي از ديدنش مي گردد استغنا فراموشم

مرا اين سرافرازي در ميان دور گردان بس
که کرد آن سنگدل از دوستان تنها فراموشم

نيم من دانه اي صائب بساط آفرينش را
که در خاک فراموشان کند دنيا فراموشم