ديوان صائب

نريزم چون صدف در پيش دريا آبروي خود
به اندک ريزشي از ابر گوهر بار خرسندم

مرا بيزار کرد از اهل دولت، ديدن در بان
به يک ديدن زصد ناديدني آزاد گرديدم

زپيچ و تاب جوهردار گرديد استخوان من
زبس برخويشتن در تنگناي فکر پيچيدم

سرآمد گر چه در انصاف دادن روزگار من
مسلمان نيستم از هيچ کس انصاف اگر ديدم

غذاي روح شد در دل شکستم هر تمنايي
لباس عافيت گرديد چشم از هر چه پوشيدم

تلاش صحبت خار ملامت بود منظورم
اگر در شاهراه عشق گاهي پيش پا ديدم

کنم در نوبهاران صرف برگ و بار خود صائب
خزان را نيست رنگ از باددستيها زگلزارم

چنان در پاکبازي از علايق گشته ام عريان
که حال مهره ششدر ز نقش بوريا دارم

زبان شکوه فرسودي ز چرخ بيوفا دارم
دلي در گرد کلفت چون چراغ آسيا دارم

نسيم کاروان مصرم اي پوشيده بينايي
در بيت الحزن بگشا که بوي آشنا دارم

دل از مهر خموشي برنمي دارد زبان من
وگر نه تيغها پوشيده در زير سپر دارم

زبي برگي شکر خوابي که من در چاشني دارم
چه افتاده است ناز دولت بيدار بردارم

نگردانم ورق را در نظر بازي، نيم شبنم
که چون خورشيد بينم ديده از گلزار بردارم

نگردد گوهر درياي امکان سنگ راه من
که من در سر هواي سير درياي دگر دارم

مکن تکليف سير گلشن جنت مرا صائب
که من در سر هواي سرو بالاي دگر دارم

به ظاهر خنده رو افتاده ام چون صبحدم، اما
تبي چون آفتاب گرمرو در استخوان دارم

ندارد ريشه در خاک تعلق سرو آزادم
دلي آماده پرواز چون برگ خزان دارم

هزاران معني پيچيده در زلف سخن دارم
سر زلف سخن بي چشم زخم امروز من دارم

سراپا جوهرم چون تيشه در شيرين زبانيها
عجب نبود سر پرخاش اگر با کوهکن دارم

عجب نبود شود گر تنگ شکر پرده گوشم
که من در خانه خود طوطي شکرشکن دارم

ز آب زندگاني تازه دارد جان خشکم را
عقيق آبداري کز خموشي در دهن دارم

ندانم سنگ از دست کدامين طفل بستانم
که دارد در جنون آدينه بازاري که من دارم

نفس در سينه خورشيد عالمتاب مي سوزد
درين گلشن چو شبنم چشم بيداري که من دارم

نمي بايد سلاحي تيز دستان شجاعت را
که در سرپنجه خصم است شمشيري که من دارم

مرا خونگرمي منت ز کوري پيش مي سوزد
ز ميل توتيا در چشم ميل آتشين دارم