ديوان صائب

همان چشم چراغ از تنگدستان جهان دارم
اگر چه طاق در حاجت روايي همچو محرابم

نگرديد از سفيديهاي مو آيينه ام روشن
زهي غفلت که در صبح قيامت مي برد خوابم

ندارد فکر رحلت راه در جسم گرانجانم
به افتادن من اين ديوار را مايل نمي يابم

مجو صائب نواي دلپذير از عندليب من
که در عالم نشان از هيچ صاحبدل نمي يابم

به فکر دامن آن غنچه مستور افتادم
گره در آستين چون غنچه گرديد از حيا دستم

کمند موج را در تاب دارد اضطراب من
به درياي غم افتدگر بگيرد ناخدا دستم

اگر صائب ندارم گوهر ارزنده اي در کف
بحمدالله که خالي نيست از نقد دعا دستم

ز هشياري زبون گردش گردون شدم ورنه
به مستيها عنان سير اختر بود در دستم

درين درياي پرآشوب پنداري حبابم من
که در هر گردش چشمي به گرداب فنا افتم

در اقليم تجرد پادشاه وقت خود بودم
نمي دانم چه کردم تا به زندان بدن رفتم

چنان گستاخ گشتم چون نسيم از پاکداماني
که دست شاخ گل را در حضور باغبان پيچم

بهشت نسيه دارد مشتري بسيار چون زاهد
به نقد امروز در دامان آن سرو روان پيچم

غبار هستي خود سرمه چشم فنا کردم
کفي خاکستر افسرده در کار صبا کردم

ز خواب مرگ چون نبود مرا اميد بيداري
که من در روزگار زندگاني خواب خود کردم

دماغ بوشناسان مي برد بو کز دم مشکين
چو خونها در دل رعنا غزالان ختن کردم

به سيم قلب بار کاروان شد ماه کنعانم
غلط کردم اقامت در ته چاه وطن کردم

نمي گرديد اگر ذوق گرفتاري عنانگيرم
ز وحشت خون عالم در دل صياد مي کردم

نبود از بيقراري ناله من در دل آتش
که دورافتادگان را چون سپند آواز مي کردم

حيا در پرده بيگانگي مي خورد خون خود
که آهوي ترا من شيرگير ناز مي کردم

گشاد عالمي مي بود در دست دعاي من
اگر صبح بناگوش ترا ادراک مي کردم

عجب دارم گذارد آه عالمسوز من فردا
که از تردامني در حلقه پاکان خجل کردم

سفيدي کرد چشمم را کف درياي نوميدي
همان من در تلاش گوهر ناياب مي گردم

نسيم مصر اگر در کلبه احزان من آيد
زوحشت مضطرب چون شمع صرصر ديده مي گردم

از بس ترسيده چشم صائب از قرب گرانجانان
نسيم مصر اگر آيد در بيت الحزن بندم

بزرگان مي کنند از تلخرويي سرمه در کارم
اگر چه با جواب خشک ازين کهسار خرسندم