ديوان صائب

راه امن بيخودي را کاروان در کار نيست
چون قدح تنها به قلب باده احمر زنيم

خار و خاشاک وجود خويش را چون گردبار
جمع سازيم و زبرق آه آتش در زنيم

گرد هستي را فرو شوييم از رخسار روح
در دل تيغ شهادت غوطه چون جوهر زنيم

نه دماغ انجمن نه برگ خلوت مانده است
عالم ديگر بجوييم و در ديگر زنيم

پرفشانيهاي ما در حسرت پرواز نيست
دامني بر آتش گل هردم از پر مي زنيم

حلقه فتراک مي گردد به قصد خون ما
دست اگر در حلقه زلف معنبر مي زنيم

تخم حرص ما ندارد ريشه در ريگ روان
ما به اشک تاک کشت خويشتن راتر کنيم

بر قفس زورآوران مرغان باغ ديگرند
ما شکست بيضه را در کار بال و پر کنيم

هر چه کيفيت ندارد صحبتش بار دل است
طاعت صدساله را در کار يک ساغر کنيم

همت ما پنجه فولاد را برتافته است
رخنه از مژگان تر در سد اسکندر کنيم

نيست جاي طعن اگر از خلق روگردان شديم
تا به کي در زنگبار آيينه پردازي کنيم

تخته تعليم ما کردند لوح خاک را
حيف باشد عمر خود را صرف در بازي کنيم

شيوه ما نيست با ناسازگاران ساختن
خاک در چشم فلک هنگام ناسازي کنيم

صد نواي شکرين داريم چون ني در گره
نغمه پردازي نمي يابيم دمسازي کنيم

منزل مقصود ما در پيش پا افتاده است
چون شرر تا چند صائب هرزه پروازي کنيم

بحر پرشور حوادث در کف ما عاجزست
موج را از لنگر تسليم ساحل مي کنيم

نيست ممکن خودشکن غالب نگردد برغنيم
در شکست خود به دشمن پيشدستي مي کنيم

نعل وارون رهنوردان را حصار آهن است
در لباس بت پرستي حق پرستي مي کنيم

گر چه مي دانيم گل مست شراب غفلت است
همچو بلبل در گلستان هايهويي مي کنيم

در جهان بيوفا انديشه منزل خطاست
مي رود سيلاب تا ما فکر جويي مي کنيم

ديگران از دوري ظاهر اگر از دل روند
ما ز ياد همنشينان در مقابل مي رويم

خلوت در انجمن را اعتبار ديگرست
ما ز خلوت دوستيها تن به محفل مي دهيم

خاک ما افتادگان را دست دامنگير نيست
جان به آواز جرس در پاي محمل مي دهيم

صائب از قحط هم آوازست در دشت جنون
گوش اگر گاهي به فرياد سلاسل مي دهيم

چنان ناسازگاري ريشه دارد در وجود من
که از شيرازه مژگان پريشان مي شود خوابم