ديوان صائب

نيست ما را در وفاداري به مردم نسبتي
ديگران آبند و ما ريگ ته جوي توايم

سرکشان عشق را در کاسه سر خاک کن
ورنه ما پيوسته زير تيغ ابروي توايم

ما ز حرف پوچ مانند صدف لب بسته ايم
چون گهر در خلوت روشندلي بنشسته ايم

ياد ما از خاطر احباب صائب چون رود؟
در بياض آفرينش مصرح برجسته ايم

سهل باشد رخنه در سد سکندر ساختن
ما که پيوند علايق را ز هم بگسسته ايم

نيست در راه نسيم مصر صائب چشم ما
ما به کنعان يوسف گمگشته خود جسته ايم

چون نگاه ديده وحشي غزالان از حجاب
در ميان مردمان ناآشنا افتاده ايم

خاک مي ليسيد زبان موج ما در جويبار
تا ازان درياي بي ساحل جدا افتاده ايم

ما درين وحشت سرا آتش عنان افتاده ايم
عکس خورشيديم در آب روان افتاده ايم

رفته است از دست ما بيرون عنان اختيار
در رکاب باد چون برگ خزان افتاده ايم

از زمين گيران بود چون سبزه خوابيده خضر
در بياباني که ما سرگشتگان افتاده ايم

سخت جاني بر دل ما کار مشکل کرده است
همچو پيکان در طلسم استخوان افتاده ايم

برنمي دارد عمارت اين زمين شوره زار
ما عبث در فکر تعمير جهان افتاده ايم

از کشاکش يک نفس چون موج فارغ نيستيم
گرچه در آغوش بحر بيکران افتاده ايم

چهره آشفته حالان نامه واکرده اي است
گرچه ما در عرض مطلب بي زبان افتاده ايم

بحر نتواند ز ما گرد يتيمي را فشاند
قطره آبيم در حبس گهر افتاده ايم

مفلسان را گوهر شهوار خون در دل کند
از گرانقدري جهان را از نظر افتاده ايم

برگداز جسم موقوف است اميد نجات
ما که در بند نيستان چون شکر افتاده ايم

زير سقف چرخ بيدردانه پا افشرده ايم
سيل بي زنهار ما در خانه پا افشرده ايم

کوچه گرد آستين چون اشک حسرت نيستيم
همچو مژگان بر در يک خانه پا افشرده ايم

ريشه در فولاد جوهر اينقدر محکم نکرد
زير تيغ او عجب مردانه پا افشرده ايم

بيمي از آتش ندارد شوخي ما چون سپند
رقصها در دامن صحراي محشر کرده ايم

در کهنسالي همان مغلوب نفس سرکشيم
قامت خم را به دست ديو خاتم کرده ايم

در صفاي سينه ما طوطيان را حرف نيست
از تريهاي فلک آيينه پنهان کرده ايم

سنگ طفلان را دهد گرد يتيمي خاکمال
از سواد شهر تا رو در بيابان کرده ايم