ديوان صائب

آسمان چون قمريان در حلقه فرمان اوست
از کمند زلف او فکر رهايي چون کنم

ديده يوسف شناسي نيست در مصر وجود
از براي چشم کوران سرمه سايي چون کنم

چون ز طوف کعبه مقصود گردم کامياب
من که در هر گام منزل از گرانباري کنم

با سويداي دل ازسير فلکها فارغم
گردش پرگار در مرکز تماشا مي کنم

دامن اکسير خرسندي به دست آورده ام
زهر اگر ريزند در جامم گوارا مي کنم

چون مي نارس اميد پختگيها مانع است
در شکست خم دو روزي گرمدارامي کنم

نام خود سازند مردان محو ومن از سادگي
در تلاش نام ميدان چون نگين وامي کنم

خاکساري پرده چشم حسودان مي شود
بال و پر چون ريشه در زير زمين وامي کنم

در دل هرکس که از غم هست صائب عقده اي
از نسيم گفتگوي دلنشين وامي کنم

برفقيران پيشدستي کردن از انصاف نيست
ميوه چون در شهر شد بسيار نوبر مي کنم

موج دريا گر شود شمشير من چون ماهيان
جوشن داودي تسليم در بر مي کنم

خوار مي گردند دنيا دوستان در چشم من
چون نظر صائب به دنياي محقر مي کنم

مرگ را ترجيح بر تيغ شهادت مي دهم
آب در مد نظر دارم تيمم مي کنم

تير باران حوادث تر نمي سازد مرا
خواب راحت همچو شيران در نيستان مي کنم

ديده افسردگان گرمي ز آتش مي برد
داغ را در رخنه هاي سينه پنهان مي کنم

عجز در درگاه استغناي او کاري نساخت
مي فرستم آه گرمي را ويکرو مي کنم

از نگاه گرم دارم برق را در پيچ وتاب
گربه خاکستر ببينم آتشين رومي کنم

مي شود پرشور هروادي که مجنونش منم
وقت ملکي خوش که در صحرا وهامونش منم

از گرانجانان چو کوه قاف ايمن نيستم
گرنهان از ديده ها در خلوت عنقا شوم

در گلستان که شبنم مهر از لب برنداشت
چون زر گل چند خرج خنده بيجاشوم

زنده مي سوزد براي مرده در هندوستان
دل نمي سوزد درين کشور عزيزان را به هم

روزيش چون شير آماده است در مهد زمين
هرکه چون طفلان گذارد دست بر بالاي هم

در نظرها چون سفال و سنگ گرديدند خوار
سخت رويان از شکست قيمت کالاي هم

خاکمال دشمن سرکش به تمکين مي دهم
در گذار سيل، داد خواب سنگين مي دهم

گر به ظاهر چون نگاه از چشم دور افتاده ايم
هرکجا باشيم در محراب ابروي توايم