ديوان شاه نعمت الله ولي

خرمني گندم نگر در دانه اي
قرب صد دندانه در يک شانه اي

ديشب خيال روي تو در خواب ديده ام
اي نور چشم در نظر ما خوش آمدي

بگشاد در سرا به عالم
گر در بستي که مي گشودي

آن ميان در کنار اگر جوئي
بنهي آنچه در ميان داري

يار در خانه و تو سرگشته
در بدر مي روي چه پنداري

خواه در خواب و خواه بيداري
در نظر دارمش چه پنداري

ديده تا ديده جمالش در خيالش روز و شب
بي سروپا سوبسو گرديده در هر کشوري

غير در خلوت ما بار ندارد والله
ساکنم در حرم کعبه نيم رهگذري

نرسي در حرم کعبه مقصود بخود
همرهي جو که در اين راه بجائي برسي

در چنين شب آن چنان ماهي تمام
وه که خوبم در خور آمد خوش خوشي

تو چشمه حياتي سيراب از تو عالم
ما تشنه در بيابان در انتظار تا کي

در آينه ديده سيد همه بينند
آن نور که ديديم در اين ديده عياني

خوش حبابي پر آب در دور است
جام صورت بود در او معني

آدمي زان پيش کايد در وجود
معنيش جان بود و در صورت مني

در بارگاه خسرو گر بگذري چو فرهاد
شوري ز عشق شيرين در شيخ و شاب بيني

آن يکي در هر يکي بيني عيان
در دو عالم گر دمي يکتا شوي

درآ در خلوت خاص الهي
طلب کن در دل ما گنج شاهي

هر کجا صورتي است در نظرم
شاهد معنئي در او نگرم

اين طلسم و گنج باشد در ظهور
در حقيقت عين گنج آمد طلسم

در عدم و در وجود رسم نکاح او نهاد
مسکن اولاد ساخت دار فنا و بقا

مخزن گنج اله کنج دل عارف است
در طلب گنج او در دل عارف درآ

تا گرفتم مهر او چون جان شيرين در کنار
گيردم روزي بصد تعظيم در بر آفتاب

نقطه اي در الف هويدا شد
الفي در حروف پيدا شد

بر در او کسي که يابد بار
بر در خانه ها کجا گردد

سرافرازي کني در دين و دنيا
گرت در سر بود سوداي سيد