ديوان صائب

شد ز قحط آه از مطلب کمندم نارسا
کاش دودي در جگر چون خاروخس مي داشتم

گرد ويراني نمي گرديد از جايي بلند
در خور سيلاب اگر ويرانه اي مي داشتم

دانه اشکي که دارم چون صدف در دل گره
مي فشاندم گر زمين قابلي مي داشتم

بيقراريهاي من مي داشت پايان چون سپند
راه فريادي اگر در محفلي مي داشتم

از دل بي حاصل خود شرمسارم جاي دل
در بغل اي کاش فرد باطلي مي داشتم

از تلاش گلشن فردوس فارغ مي شدم
جا اگر در خاطر صاحبدلي مي داشتم

چون غبار خاکساران را نسازم توتيا
من که در گرد يتيمي آب گوهر يافتم

کعبه مقصود را در نقطه دل يافتم
چون ز خود بيرون روم اکنون که منزل يافتم

تا فشاندم آستين بي نيازي بر جهان
دست خود در گردن مطلب حمايل يافتم

از کرم در يوزه نام است مطلب خلق را
دستگاه جود را دامان سايل يافتم

هيچ نقدي نيست در ميزان بينايي تمام
بود از ناقص عياري هر چه کامل يافتم

خال را سرمايه زلف پريشان يافتم
در سواد نقطه اي سي جزو قرآن يافتم

موجه کثرت نشد دام ره وحدت مرا
باغ را در زير بال عندليبان يافتم

خويش را بر هم شکستم قبله حاجت شدم
کعبه را در بوته خار مغيلان يافتم

ترک جان کردم حيات جاودانم شد نصيب
در سراب نااميدي آب حيوان يافتم

تير باران ملامت سد راه من نشد
راه بيرون شد چو شيران در نيسان يافتم

از کشاکشهاي گوناگون دلم شد شاخ شاخ
تا چو شانه ره در آن زلف پريشان يافتم

سالها دنبال کردم اين دل آواره را
عاقبت در گوشه چشم غزالان يافتم

شبنم من در کنار باغ مست خواب بود
رتبه معراج از خورشيد تابان يافتم

صائب از خاک سياه هند پوشيدم نظر
سرمه روشندلي را در صفاهان يافتم

در شمار خلق بودم داشتم تارو به خلق
پشت کردم بر خلايق مقتدايي يافتم

چون ز سنگ کودکان صائب کنم پهلوتهي
من که در سختي کشيدن موميايي يافتم

اين زمان بيداريم خواب است، ورنه پيش ازين
دولت بيدار در خواب گران مي يافتم

ناله تنهايي من باغ را ديوانه کرد
آه اگر هم ناله اي در بوستان مي يافتم

در زمان فيض خواب من گرانتر مي شود
چون سگان از صبح باشد فتح باب غفلتم