ديوان صائب

حاصل صورت پرستي غوطه در خون خوردن است
عبرت از انجام کار کوهکن برداشتم

خانه ام بي انتظار خانه پردازي نبود
چشم دايم در ره سيلاب چون پل داشتم

آرزو در سينه ام هرگز نشد مطلق عنان
سد راهي دايم از تيغ تغافل داشتم

من که روشن بود چشم نوبهار از ديدنم
يک چمن خميازه در آغوش چون گل داشتم

ربط من صائب به اين بستانسرا امروز نيست
گفتگوها در حريم بيضه با گل داشتم

ياد ايامي که رو برروي جانان داشتم
آبرويي همچو شبنم در گلستان داشتم

باغبان بي رخصت من گل نمي چيد از چمن
امتيازي در ميان عندليبان داشتم

شاخ گل يک آب خوردن غافل از حالم نبود
برگ بخت سبز برسر در گلستان داشتم

بوي گل بيرون نمي برد از چمن دزد نسيم
پاسباني در بن هر خار پنهان داشتم

بيخبر نگذشتم از پايي که زخم خار داشت
چشم در دنبال دايم همچو سوزن داشتم

سرو را آزاديم در پيچ و تاب رشک داشت
گرچه طوق بندگي صائب به گردن داشتم

ياد ايامي که پيش او وجودي داشتم
در حريم او ره گفت و شنودي داشتم

بود اقليم جنون در حلقه فرمان من
ناف سوز لاله داغ مشکسودي داشتم

اين زمان چون غنچه خاموشم و گرنه پيش ازين
در گلستانش لب عاشق سرودي داشتم

از هواداران به اين روز سياه افتاده ام
در ترقي بود کارم تا حسودي داشتم

در جگر اکنون ندارم آه صائب ورنه من
پيش ازين چون خاروخس سامان دودي داشتم

سکه فرمانروايي داشت روي چون زرم
در کنار خويش تا سيمين عذاري داشتم

کم نشد چون موج از آغوش دريا وحشتم
گرچه بودم در ميان دايم کناري داشتم

آسمان با آن زبردستي مرا در خاک بود
از غبار خاکساري تا حصاري داشتم

گرچه از بي حاصلي بودم علم در بوستان
بر دل از آزادگي چون سرو باري داشتم

دست ازين دار فنا گر مي توانستم کشيد
کرسي افلاک را در زير پا مي داشتم

عشرت روي زمين مي بود صائب زان من
جاي پايي گر در اقليم رضا مي داشتم

داشتم در عهد طفلي جانب ديوانگان
مي زدم بر سينه هر سنگي که بر داشتم

در برومندي ندادم نامرادي را ز دست
گردني دايم کج از جوش ثمر مي داشتم

صحبت همدرد زندانم را گلستان مي کند
هم نوايي کاش در کنج قفس مي داشتم