ديوان صائب

در بهم پيچيدن زلف درازش عاجزم
من که طومار دو عالم را بهم پيچيده ام

در دهان آتش سوزان به جرات مي روم
جامه فتحي ز نقش بوريا پوشيده ام

باد مي سنجم کنون و شکرطالع مي کنم
در ترازويي که گوهر بارها سنجيده ام

جبهه من غوطه در گرد کدورت خورده است
غير پندارد که صندل بر جبين ماليده ام

تن به خوي آتشين لاله رويان داده ام
در حرير شعله اين طومار را پيچيده ام

خود نمايي شيوه من نيست چون طفل سرشک
دود آهم در زواياي جگر پيچيده ام

نيستم چون کعبه در بند لباس عاريت
بيد مجنونم که موي خود به سر پيچيده ام

چرخ تر دامن که باشد دعوي عصمت کند
آفتابش را در آغوش مسيحاديده ام

در گره چيزي ندارند اين هوسناکان پوچ
رشته اميدها را رشته تب ديده ام

مهرتابان چون چراغ روز باشد پيش او
آفتابي را که من در پرده شب ديده ام

واي بر جانم اگر عزت پرستان پي برند
اعتباري را که در بي اعتباري ديده ام

خضر در ظلمت سراي چشمه حيوان نديد
آنچه من از فيض درشب زنده داري ديده ام

رويم از دل واپسي از قبله برگرديده است
در بيابان طلب تا راهبر گرديده ام

روزگاري خورده ام در تنگناي ني فشار
تا به کام خلق شيرين چون شکر گرديده ام

داشت از طفلي جنون جا در دل آواره ام
بود از سنگ ملامت مهره گهواره ام

پيش ازان کز شورمجنون دشت پرغوغا شود
قطره مي زد در رکاب اهوان نظاره ام

چون کشم در گوش صائب حلقه فرمان عقل
من که از زناريان عشق کافر پيشه ام

بر دل نازک گراني مي کند انديشه ام
سنگ مي گردد زناسازي پري در شيشه ام

زود مي پيچم بساط خودنمايي را بهم
گردبادم نيست در خاک تعلق ريشه ام

استخوان در پيکرش چون ماه نوزرين شود
سايه بر هر کس که اندازد هماي خرقه ام

سير دريا مي کند در خانه تنگ حباب
آن که پندارد که من درتنگناي خرقه ام

گردد از سرگشتگي دوران عيش من تمام
در بساط آفرينش شعله جواله ام

در گلستاني که من صائب نواسنجي کنم
گوش گل چون لاله گردد داغدار از ناله ام

التماس قتل کردم ز انتظارم مي کشد
آه اگر مي برد مضمون دگر در نامه ام

بس که محکم کرده در سستي بنا کاشانه ام
جلوه مهتاب سيلاب است درويرانه ام