ديوان صائب

در آتشم چو لاله ز پيشاني گشاد
از مشرب وسيع به تنگم چو بوي گل

تا در نظرت سبحه و زنار يکي نيست
درياب که دارد رگ خامي ثمر دل

صد مرحله از کعبه مقصود فتد دور
هرکس که کند رو به قفا در سفر دل

گورست سرايي که در او نيست چراغي
هر شب ببر ازآه چراغي به سر دل

از زخم زبان است نشاط دل افگار
در دامن خاشاک کند نشو و نما گل

تو در تن غافل از جاني چه حاصل
اسير چاه و زنداني چه حاصل

تن خاکي است زنداني و تو از جهل
در استحکام زنداني چه حاصل

به دل خوردن شود جان سير از تن
تو در انديشه ناني چه حاصل

شود کوته به شبگير اين ره دور
تو در رفتن گرانجاني چه حاصل

دهن مي بايد از غيبت کني پاک
تو در پرداز دنداني چه حاصل

توان شد از خرابي مخزن گنج
تو در تعمير ايواني چه حاصل

به عالم نيست چون صائب سخن سنج
تو در ترتيب ديواني چه حاصل

مي نابي ولي از خلوت خم
چو در ساغر نمي آيي چه حاصل

هر حلقه زلف ترا صد ملک چين درآستين
هر پرده چشم ترا صد کافرستان در بغل

جوش قيامت مي زند خونم ز پند ناصحان
باد مخالف را بود سامان طوفان در بغل

امروز عاجز گشته ام درراز پنهان داشتن
من کآسمان را کردمي چون شيشه پنهان در بغل

از ناتوان جهان گيرند همت پردلان
شير ژيان را پرورد دايم نيستان در بغل

با گوش تو نسبت در گوش
سر گوشي شبنم است با گل

ديري است خصم آهنين تن
در خاک من است از تنزل

عاشق صادق نمي دارد تمناهاي خام
تخم انجم در زمين صبح مي سوزد تمام

چشم بد را ناتماميهاست نيل چشم زخم
روي در نقصان گذارد ماه چون گردد تمام

سعي کن در عزت سي پاره ماه صيام
کز فلک از بهر تعظيمش فرود آمد کلام

لذت افطار در دنبال باشد روزه را
صبح اگر بندد دري ايزد گشايد وقت شام

روي گرم لاله شد برق کتان توبه ام
سوخت استغفار را گل در دهان توبه ام

غنچه گل دامن پاک مرا در خون کشيد
از شکوفه ماهتابي شد کتان توبه ام