ديوان شاه نعمت الله ولي

گنج او در کنج دل مي جو مدام
غير گنجش در دل ويران مجو

تو حبابي و غرقه در دريا
در پي آب مي روي هر سو

در دو عالم خدا يکي است يکي است
جز يکي در وجود ديگر کو

آب گاهي حباب و گه موج است
گاه در بحر و گه بود در جو

نعمت الله مست در کوي مغان
در پي ساقي روان شد سوبسو

ما خياليم و در حقيقت او
جز يکي در دو کون ديگر کو

مي يکي و ساغر مي صد هزار
گاه در خم است و گاهي در سبو

جز يکي در يکي نخواهد ديد
هر که در عشق او بود يک رو

رهزنان در راه بسيارند ولي
رهبري جو تا در آن دين پناه

آتشي انداخته در شمع جان از عشق او
عقل را پروانه وش در اضطراب انداخته

در ميان آب بنشستيم در درياي عشق
عين ما از آب روي داده خوشتر ساخته

تو در جاني و جان در جسجويت
مده ما را غلط ما را رها ده

از پرده غيب روي بنما
در خطه جان خطاب در ده

در ده کس نيست جمله مستند
بانگي به ده خراب در ده

در بيداري اگر صلائي
ما را ندهي به خواب در ده

لطفش کرم نموده ميخانه در گشوده
در حق جمله عالم انعام عام کرده

آفتابي رو به مه بنموده در دور قمر
اين چنين حسن خوشي در آينه پيدا شده

در هواي ميکده بر باد خواهم داد دل
هر که را جانيست باشد در هواي ميکده

در گلستان غنچه گل در هواي روي او
پيرهن بدريده و بي دامن و جيب آمده

در همه آئينه پيدا آمده
نور او در چشم بينا آمده

در نقش سراپرده اين ديده نظر کن
کان نقش نگاري است که در ديده پديده

نگر در آفتاب نعمت الله
که در هر ذره اي نورش پديده

درآ در مجلس رندان ببين اين ذوق مستانه
رها کن گوشه خلوت بيا در کنج ميخانه

تا ببيند روي خود در آينه
کرده پيدا خوب و در خور آينه

آتشي در جان ما انداختي
گوئيا نعلم در آتش کرده اي