ديوان صائب

برون نيامده از بيضه در قفس افتاد
نکرد بلبل ما فتح باب خنده گل

فغان که بلبل ما در نيافت از مستي
که يک کتاب سخن بود هر اشاره گل

از ما حذر که در دهن آتشين ماست
چون لاله داغ ديده زباني ز دود دل

در تنگناي سينه من جلوه مي کند
هر گوشه سبز مور مياني ز دود دل

تيرش ز سنگ خاره چو ابرو گذر کند
در دست هرکه هست کماني ز دود دل

زان تازه و ترم که رسانيده است عشق
در سينه ام بنفشه ستاني ز دود دل

آب گهر ز قرب صدف سنگ گشته است
افتاده است در گره از جسم کار دل

نازکدلان به پرتوي از کار مي روند
مهتاب کار سيل کند در ديار دل

ديوي است در لباس پريزاد جلوه گر
عکس جهان درآينه بي غبار دل

زنهار در کشاکش دوران صبور باش
کز گوشمال چرخ بود گوشوار دل

گويي است چرخ درخم چوگان قدرتش
چون پاي در رکاب کند شهسوار دل

مشغول خاکبازي طفلانه است اشک
در تنگناي سينه من از غبار دل

صائب سرش هميشه بود همچو سرو سبز
آزاده اي که سعي کند در شکار دل

چرخ است حلقه در دولتسراي دل
عرش است پرده حرم کبرياي دل

درزير آسمان نفسش تنگ مي شود
هرکس کشيده است نفس در فضاي دل

هرگز نمي شود سفر اهل دل تمام
در خاک هم به گرد بود آسياي دل

شايد درين غبار بود آن در يتيم
فارغ مباش يک نفس از رفت وروي دل

در هر شکست فتح دگر هست عشق را
پرمي شود ز سنگ ملامت سبوي دل

دل در تنم ز بيم شبيخون غمزه اش
هر شب هزار مرتبه جا مي کند بدل

عاشق زبوي سوختگي تازه مي شود
اينجا گل چراغ بود در حساب گل

تا آمده است بلبل ما در حريم باغ
خميازه مي کشد به دريدن نقاب گل

فرصت نيافت بال و پرافشانيي کند
در بيضه هاي غنچه فرو ريخت بال گل

حيرت نگر که در بغل غنچه بوي گل
زنجير پاره مي کند از آرزوي گل

مينا شکسته اي است مرا سرو در نظر
تامست گشتم از قدح رنگ و بوي گل

گيرد ز اشک من رگ تلخي گلابها
تا ريشه کرد در دل من آرزوي گل