ديوان صائب

بلبلان چون سر ز زير بال بيرون آورند
در گلستان که باشد خار همزانوي گل

گشايشهاست باد صبح را در آستين پنهان
مشو چون غنچه گل زين نسيم آشنا غافل

نداي ارجعي پيچيده در طاس فلک صائب
ترا گوش گران دارد ازين صوت و صد غافل

در سيه دل نکند صحبت نيکان تاثير
پاي طاوس نگارين نشود از پر وبال

خط آزادي غمهاست گرفتاري عشق
در قفس مرغ آفات بود فارغبال

شب تاريک بود سرمه بينايي دزد
خال در پرده خط بيش شود رهزن دل

تلخي زهر بود باده لب شيرين را
هست در تلخي ايام شکر خواري دل

در ره سيل کشد پاي به دامن چون کوه
هرکه با جلوه او کرد عنانداري دل

رگ کاني است که در لعل نهان گرديده است
قامت همچو نهال تو زبسياري دل

نيست يک ذره که همرنگ سويدا نبود
در سراپاي وجودم ز سيه کاري دل

دل شبها مشو از ديده گريان غافل
در سياهي مشو از چشمه حيوان غافل

هست هر صفحه گل نامه اي از عالم غيب
در بهاران مشو از سير گلستان غافل

فيض در دامن شب بيشتر از روز بود
مشو ايام خط از آينه رويان غافل

ماند چون آينه در دايره حيراني
هرکه از ساده دلي شد به تماشا مشغول

ازان به جامه گلرنگ مايل است آن شوخي
که در لباس کند خون عاشقان پامال

نمي شود نکند شوق سرمه خاکم را
مرا که سوخت نفس در سراغ چشم غزال

نکرد تربيت عشق در دلم تاثير
چو تخم سوخته گرديدم از سحاب خجل

نفس رسيد به پايان و در قلمرو خاک
نيافتيم فضاي نفس کشيدن دل

ز شيشه هاي فلک بانگ الامان خيزد
در آن مقام که ميدان کشد رميدن دل

در آن مقام که صائب به نغمه پردازد
ز شاخسار فتد بلبل از تپيدن دل

پياده وار مکرر سپهر سرکش را
فکنده در جلو خويش يکسواره دل

سواد هردو جهان است در سويدايش
مپوش ديده خود صائب از نظاره دل

ببند لب ز طمع تا ترا دهند از غيب
گشايشي که نگردد ز هيچ در حاصل

ازان زمان که ترا ديده در گلستان گل
ز شبنم است سراپاي چشم حيران گل

عنان دولت بيدار داشتم روزي
که بود شبنم من در رکاب خنده گل