ديوان صائب

آب چشم من ندارد در دل سخت توراه
ورنه سازد چشمه حکم خويش رااجرابه سنگ

بر دل پرخون ندارد سختي ايام دست
نيست ممکن کشتي آيد در دل دريا به سنگ

در دل سخت بتان عجز چه تاثير کند
نخل مومين چه رگ ريشه دواند درسنگ

در رياضي که بود شبنم گلها سيماب
به چه اميد زند بلبل مابرآهنگ

محملي ليلي اگر در صدد جولان نيست
چون درين باديه هر ذره بود گوش به زنگ

هر که را درد طلب هست ز پا ننشيند
نيست در قافله ريگ روان صائب لنگ

از دل سخت محال است برون آيد آه
در کف سنگ بود عاجز و مضطررگ سنگ

عشق در سنگ ريشه که چون تير شهاب
شد ز سوز دل فرهاد منوررگ سنگ

ممکن است از دل من آه برآيد صائب
گر رود در جگر سنگ سراسر رگ سنگ

سفينه املم در محيطي افتاده است
که هست رشته شيرازه اش ز پشت نهنگ

آمد بهار و شد در و ديوار لاله رنگ
از جوش لاله شيشه پرباده گشت سنگ

از روي لاله گون تو در خون تپيد رنگ
ديوانه وار پيرهن گل دريد رنگ

تا چهره لطيف تو گلگل شد از شراب
در تنگناي غنچه ز خجلت خزيد رنگ

بال و پر رميدن رنگ است موج آب
در لعل آبدار تو چون آرميده رنگ

نوبهاران را اگر ميخانه در پرده نيست
از کدامين باده رنگين مي کند رخسار گل

در گذر از شادي بي عافيت کز سادگي
عمر خود کوتاه کرد از خنده بسيار گل

نيست از آتش عناني در بساط نوبهار
انقدر فرصت که بيرون آرد از پاخارگل

از الف چون حرفهاي مختلف پيدا شود
در بهاران آنچنان مي جوشد از هر خار گل

حسن را در خانه زين سير مي بايد نمود
جلوه ديگر کند بر گوشه دستار گل

هايهوي بلبلان مهر دهان گفتگوست
ورنه دارد در لب خامش سخن بسيار گل

جلوه گاه يار هم ديوانگي مي آورد
نيست ممکن در خزان آيد به خود مدهوش گل

بلبلان را در ميان آب و آتش غوطه داد
گريه رسواي شبنم خنده پنهان گل

نيست امروزي چو شبنم عشق من باروي گل
در حريم بيضه خلوت داشتم با بوي گل

در گلستاني که رخسار تو گردد بي نقاب
رنگ نتواند گرفتن خويش را بر روي گل

عشق در مستي عنان شرم مي دارد نگاه
ناله بلبل نپيچد از ادب با بوي گل