ديوان صائب

هست بيرنگي همان در گوهر اوبرقرار
پرتو خورشيد اگر رنگين ز جام افتد به خاک

نيست کبر و سرکشي در طينت روشندلان
پرتو خورشيد پيش خاص و عام افتد به خاک

بس که دارد سرو اورا تنگ در برسرکشي
نيست ممکن سايه آن خوشخرام افتد به خاک

دم زدن کفرست در بزم حضور خامشان
برهمن پيش صنم جاي سلام افتد به خاک

مي شود مرغابي درياي خجلت عندليب
بس که گل در عهد او شرمنده مي خيزد زخاک

هر گه چون طاوس عمرش رفت در پرداز بال
درقيامت طاير پرکنده مي خيزد زخاک

در بهار خط که گلريزان ابر رحمت است
تر نشد کام اميد من ازان محبوب خشک

زاهدان تيغ زبان برخاکساران مي کشند
در زمين نرم طوفان مي کند جاروب خشک

در تلاش نام خون دل مخور چندين، که شد
روسياهي حاصل من چون عقيق ازنام خشک

قمريان را در نظر گشته است چون سوهان روح
پيش نخل آبدارش سرو رابالاي خشک

تو از فشاندن تخم اميد دست مدار
که در کرم نکند ابرنوبهار امساک

درآن رياض که تيغ زبان کشد صائب
کنند تيغ زبان بلبلان نهان در خاک

در گرد سرمه گشت سواد جهان نهان
شد سرمه بس که چشم تماشاييان به خاک

در آسمان به روز شمارم ستاره را
روزي که چشم آب دهم ازلقاي اشک

ساقي کجاست تا در ميخانه واکند
تا اهل زهد تخته کنند اين دکان خشک

آه ندامتي است که در دل خلد چو تير
حاصل مرا ز قامت همچون کمان خشک

در هيچ دلي نيست غم رزق نباشد
صائب نشد اين سفره ز انديشه نان پاک

شهدي که توان کرد لب خشکي ازو تر
حيف است که در خانه زنبور شود خشک

وقت است ز افشردن سرپنجه مژگان
چون آينه در ديده من نور شود خشک

در چشم غزالان ختا خواب شود خون
افسانه زلف تو چو بنياد کند مشک

به اهل خرابات مفروش زهد
که آتش فتد زود در چوب خشک

جلوه هاي مختلف دارد شراب لاله رنگ
آب، جوهر مي شود درتيغ و در آيينه زنگ

اندکي دارد خبر از حال دل دربند زلف
هر مسلماني که افتاده است در قيد فرنگ

خنده کبک از ترحم هايهاي گريه شد
تا که را در کوهسار عشق آمد پابه سنگ

همچنان در جستجوي رزق خودسر گشته ام
گرچه گشتم چون فلاخن قانع ازدنيا به سنگ