ديوان صائب

رفته ام دررگ و در ريشه ديوار چوکاه
نتوان کرد مرا دور ز کاشانه عشق

چو موج محو شدم در محيط وصل و هنوز
به روي بحر کشم مد داستان فراق

بيار جيب و ببر هرگهر که مي خواهي
که قفل منع ندارد در خزانه عشق

صيد مراد هر دو جهان درکمند اوست
در هردلي که ريشه کند پيچ وتاب عشق

در شوره زار عقل به درمان گياه نيست
پيوسته سرخ روي بود لاله زار عشق

خاري است خار عشق که در پاي چون خليد
نتوان کشيد پا دگر از رهگذار عشق

از جان مگو که در گرو نقش اول است
سرمايه دوکون به دارالقمار عشق

عشقي که بي شمار نباشد بلاي او
پيش بلاکشان نبود در شمار عشق

دست ستيزه در کمر بيستون کند
درهر سري که هست مي تازه زور عشق

قامت ز آه شرط بود در نماز عشق
بي آب ديده نيست نمازي نياز عشق

گر در نماز عقل حضور دل است شرط
غير از حضور قلب نباشد نماز عشق

بيقدرتر ز اشک شرارست پيش شمع
نقد دوکون در نظر بي نياز عشق

نزديک گشته است که چون نار شق شود
اين نه صدف ز شوکت در سمين عشق

صائب هواي گلشن جنت نمي کند
در مغز هر که ريشه کند ياسمين عشق

از بهر نان در آتش حرصند روز و شب
بود از گل تنور همانا سرشت خلق

چون غنچه بالشم سر زانوي وحدت است
در زير سنگ نيست سر من زخشت خلق

در تنگناي بيضه عنقا گريخته است
صائب ز بس رميده از اطوار زشت خلق

در اختلاط خلق ضررهاست، زينهار
بگذر ز خلق و صحبت بي انتفاع خلق

در شوره زار ريختن آب زندگي است
از عمر آنچه صرف کني دررضاي خلق

در چار موجه لنگر کشتي است بادبان
آسودگي طمع مکن ازآشناي خلق

در ديده ها سبک نشوي تا چو برگ کاه
ازجا مرو به جاذبه کهرباي خلق

در زلف تو آويخت دل از قيد علايق
سررشته پيوند بود تاب موافق

ريشه نتواند دواندن در دل آيينه نقش
ساده چون افتاده دل، از خانه رنگين چه باک؟

ترک شوخي کن که در بزم بهشت آيين گل
شبنم افتاده شد بالانشين از چشم پاک

سعي دارد در زوال آفتاب عمر خود
هرکه اندازد درخت سايه گستر را به خاک