ديوان فروغي بسطامي

کنون در کار خود بي چاره گرديدم، خوشا روزي
که من هم درد هر بيچاره اي را چاره مي کردم

بپرس از من کرامت هاي پير مي پرستان را
که در مي خانه عمري کار هر ميخواره مي کردم

از روي تو کي شد که بر آتش ننشستم
وز نور تو کي بود که در نار نبودم

قد تو در نظر بود هر جا که مي نشستم
بام تو زير پر بود هر سو که مي پريدم

هر پرده که جان بر رخ او بست فکندم
هر جامه که دل در غم او دوخت، دريدم

تو گزيدي همه را بر من و از غيرت عشق
من کسي غير تو در هر دو جهان نگزيدم

اشک و آهم ز فراقت به هم آميخته شد
بلعجب بين که در آب آتش سوزان دارم

گر بسوزد نفسم هر دو جهان را نه عجب
زان که در سينه بسي سوزش پنهان دارم

بر سر هر مژه چندين گل رنگين دارم
يعني از عشق تو در بر دل خونين دارم

کامي از دير و حرم هيچ نديدم در عشق
گله اي چند هم از کفر و هم از دين دارم

به قاتلي سر و کارم فتاد در مستي
که تيغ مي کشد و مي کشد ز تاخيرم

نه به جز نام لب لعل تو ذکري بر زبانم
نه به جز ياد سر زلف تو فکري در ضميرم

درد هر کس را که بيني در حقيقت چاه دارد
من ز عشقت با همه دردي که دارم ناگزيرم

مهر و ماهش را فلک در صد هزاران پرده پوشد
گر نقاب از چهره بردارد نگار بي نظيرم

سروش عشق تو يک نکته گفت در گوشم
که بار هر دو جهان را فکند از دوشم

تا خيل غمت خيمه زد اندر دل تنگم
از تنگ دلي با در و ديوار به جنگم

شب نيست که در پايش تا روز به صد زاري
يا جبهه نمي سايم يا چهره نمي مالم

اي که مي پرسي ز من کيفيت چشم غزالم
من از اين پيمانه مستم، من در اين افسانه لالم

گر به خيل او در آيم خسرو فيروز بختم
ور به دام وي درافتم، طاير فرخنده فالم

از جنون روزي دريدم جامه جان را فروغي
کاين پري رو جلوه گر گرديد در چشم خيالم

شبي در عالم مستي، همين قدر آرزو دارم
که مست از جاي برخيزي و بنشيني به دامانم

تا در غمت گريان شدم هم شاد و هم خندان شدم
اين گريه مستانه شد سرمايه خنديدنم

من طاير آزاده ام در دام خاک افتاده ام
بايد که بر بام فلک زين خاک دان پريدنم

تا شد فروغي طبع من مدحت گر شاه زمن
شد شهره در هر انجمن وضع ثنا سنجيدنم

شب فراق تو گر ناله را اشاره کنم
چه رخنه ها که در ارکان سنگ خاره کنم

هيچ کس از معاشران هم سفرم نمي شود
ترسم از اين مسافرت جان به در آيد از تنم

من که ز آستان او جاي دگر نرفته ام
رو به کدام در کنم، بار کجا بيفکنم

پي به معني برده ام در عالم صورت پرستي
گر تو محو صورتي، من مات صورت آفرينم

تا کفر سر زلفت زد راه دل و دينم
جز عشق تو هر کيشي کفر است در آيينم

اي زده راه دين من، شاهد دل نشين من
چشم تو در کمين من، غمزه جان شکار هم

با سر زلف شکن در شکنش عهد مبند
که بدين واسطه ما بي سر و سامان شده ايم

سبحه در دست و دعا بر لب و سجاده به دوش
پي تزوير و ريا تازه مسلمان شده ايم

همه از حيرت ما واله و حيرت زده اند
بس که در صورت زيباي تو حيران شده ايم

به چه رو باده ننوشيم که با پير مغان
مه در روز ازل بر سر اقرار شديم

وقتي نشد که بي دوست بر حال خود نگريم
روزي نشد که در عشق بر کار خود نخنديم

تا دل از چاه زنخدان تو در زندان فتاد
مو به موي آگه ز خاک يوسف کنعانيم

مجو خلاف رضاي مرا که در همه عمر
به جز مراد تو هيچ از خدا نمي جويم

سر خوش و مست و بيهشم،در همه نشئه اي خوشم
بار فلک نمي کشم، از کرم سبوکشان

در غم رويت اي پري سوخته شد دل ملک
بس که رسيد بر فلک آه جگر بر آتشان

دل ز کار افتاد و روزم تيره شد در عاشقي
فکر کار دل کنم يا روزگار خويشتن

وجودم در حقيقت زنده جاويد خواهد شد
که بايد روي جانان ديدن و جان را فدا کردن

گدايي از در مي خانه بايد دم به دم کردن
سفالين کاسه مي را خيال جام جم کردن

دمادم کار ساقي چيست در مي خانه مي داني
به مخموران قدح دادن به مسکينان کرم کردن

زبان تيشه با فرهاد گفتا در دم رفتن
که راه کوي شيرين را ز سر بايد قدم کردن

فلک از کعبه کويش مرا بيرون کشيد امشب
که نتوان قتل صيد محترم را در حرم کردن

اگر در روضه رضوان خرامي، حور مي گويد
که بايد پيش بالاي تو طوبي را قلم کردن

هيچ از تو حاصلم نيست دردا که عين خار است
در پاي گل نشستن، وان گه گلي نچيدن

هم جلوه ساقي را در جام بلورين بين
هم باده بي غش را با ساده بي غم زن

تو مشکين مو نبايد ساعتي بي کار بنشيني
گهي بر تار چنگي زن، گهي در جام صهبا کن

کسي در ملک خوبي مرد ميدانت نخواهد شد
گهي بر ماه خنجر کش، گهي با مهر غوغا کن