ديوان حافظ

عراق و فارس گرفتي به شعر خوش حافظ
بيا که نوبت بغداد و وقت تبريز است

خموش حافظ و اين نکته هاي چون زر سرخ
نگاه دار که قلاب شهر صراف است

به هيچ دور نخواهند يافت هشيارش
چنين که حافظ ما مست باده ازل است

حافظ منشين بي مي و معشوق زماني
کايام گل و ياسمن و عيد صيام است

حديث حافظ و ساغر که مي زند پنهان
چه جاي محتسب و شحنه پادشه دانست

حافظ اين گوهر منظوم که از طبع انگيخت
ز اثر تربيت آصف ثاني دانست

حافظ از حشمت پرويز دگر قصه مخوان
که لبش جرعه کش خسرو شيرين من است

ز بيخودي طلب يار مي کند حافظ
چو مفلسي که طلبکار گنج قارون است

مشو حافظ ز کيد زلفش ايمن
که دل برد و کنون دربند دين است

حافظ از معتقدان است گرامي دارش
زان که بخشايش بس روح مکرم با اوست

حافظ بد است حال پريشان تو ولي
بر بوي زلف يار پريشانيت نکوست

دشمن به قصد حافظ اگر دم زند چه باک
منت خداي را که نيم شرمسار دوست

فرياد حافظ اين همه آخر به هرزه نيست
هم قصه اي غريب و حديثي عجيب هست

بيار مي که چو حافظ هزارم استظهار
به گريه سحري و نياز نيم شبيست

گفتم آه از دل ديوانه حافظ بي تو
زير لب خنده زنان گفت که ديوانه کيست

کوه اندوه فراقت به چه حالت بکشد
حافظ خسته که از ناله تنش چون ناليست

اي چنگ فروبرده به خون دل حافظ
فکرت مگر از غيرت قرآن و خدا نيست

حافظ ار بر صدر ننشيند ز عالي مشربيست
عاشق دردي کش اندربند مال و جاه نيست

نام حافظ رقم نيک پذيرفت ولي
پيش رندان رقم سود و زيان اين همه نيست

خزينه دل حافظ به زلف و خال مده
که کارهاي چنين حد هر سياهي نيست

چشم حافظ زير بام قصر آن حوري سرشت
شيوه جنات تجري تحتها الانهار داشت

حافظ ببر تو گوي فصاحت که مدعي
هيچش هنر نبود و خبر نيز هم نداشت

قدم دريغ مدار از جنازه حافظ
که گر چه غرق گناه است مي رود به بهشت

اشک حافظ خرد و صبر به دريا انداخت
چه کند سوز غم عشق نيارست نهفت

اي دوست به پرسيدن حافظ قدمي نه
زان پيش که گويند که از دار فنا رفت