167906 مورد در 0.06 ثانیه یافت شد.
ديوان فروغي بسطامي
که در ميان دل و ديده مسکن است تو را
چندين هزار سلسله در پا کنم تو را
فرداي محشر هر کسي گيرد گريبان تو را
سالار هر لشگر کنم برگشته مژگان تو را
کسي را بنده بايد شد که مي بندد ميانش را
صبر کردم در غمش چندان که امکان شد مرا
بردار از اين ميانه هم دير و هم حرم را
تا آن مه دو هفته بر بام زد علم را
آتش زدم ز حسرت هم دوده هم قلم را
الحق کسي نخورده ست زين خوب تر قسم را
اميد مهر دادي و کشتي به کين مرا
خاک در تو پاک نگشت از جبين مرا
مو به مو، ناحق به گيسويت قسم دادي مرا
کز همه ترکان آهو چشم، رم دادي مرا
کان خم ابروي واجب کرده اين تعظيم را
آن که در چشمش تفاوت نيست سنگ و سيم را
يا او نگذاشت در خاطر اميد و بيم را
که از اين خاک توان يافت سر و سامان را
لعل جان بخش تو از بوسه دهد تاوان را
که اينجا مور بر هم مي زند تخت سليمان را
نهد چون در کمان ابروي جانان تير مژگان را
کاش يک نظر ديدي، عشوه هاي شيرين را
بشکني رونق بازار مه و پروين را
برکني ريشه سرو و سمن و نسرين را
تو نهفته اي در لب خنده هاي شيرين را
تو گشوده اي بر رخ طره هاي پرچين را
چيده ام به هر دستي ميوه هاي سيمين را
فرو بندند نقاشان، در بت خانه چين را
که ساقي بر سر چشمم گذارد ساق سيمين را
که بهر بوسه يزدان آفريد آن لعل نوشين را
در آن مجلس که خواهند مدح سلطان ناصرالدين را
سيه چشمي که هر دم خون کند دلهاي مسکين را
در کف دايه داده ام کودک نورسيده را
بر لب من کجا نهد لعل شراب خواره را
تا بسوزانم ز غيرت شمع هر کاشانه را
شادمان مرغي که گويد ترک آب و دانه را
عقل طفلي است که دانا شده در مکتب ما
لرزه بر عرش فتاد از اثر يا رب ما
که فلک تيره شد از تيرگي کوکب ما
خم خانه مست مي شود از فيض تاک ما
خود پسنديدن او بنگر و خودرايي ما
آسوده دل آن است که در پرده غيب است
صبح دم قامت آن سيم تر از جا بر خاست
که مو به موي تو در علم غمزه استاد است
در کميني که تويي تير و کمان بيکار است
وان که در اين جستجو است از همه پوياتر است
زان که مست مي عشق از همه هشيارتر است
بيچاره اي که از همه کس بي زبان تر است
نازم صنمي را که هم اين جا و هم آنجاست
حال دل آن صعوه که در چنگل باز است