ديوان صائب

کند ز لطف بدن کار اخگر سوزان
فتد اگر گل بي خار در گريبانش

گشاده روي بود در حريم ديده مور
دلي که وسعت مشرب بود بيابانش

به داغ العطشم سوخته است سنگدلي
که نيست ريگ روان تشنه در بيابانش

اگر ز نکهت گل پيرهن کند در بر
شگفت نيست که نيلوفري شود سمنش

زاشک شمع توان نقل در گريبان ريخت
به محفلي که بخندد لب شکرشکنش

در آفتاب قيامت عرق نمي ريزد
ز بار خلق ندزدد کسي که اينجا دوش

چو مغزپسته نهان در شکر شود طوطي
به گفتگو چو درآيد لب شکر خايش

شود عيار بد ونيک در سفر ظاهر
يکي است تير کج و راست تا بود درکيش

مخور چو لاله و گل، روي دست ساغر عيش
که در رکاب نسيم فناست دفتر عيش

گزيده است مرابس که شادي ايام
به چشم حلقه مارست حلقه در عيش

مقيم گوشه غم باش اگر مسلماني
که دين ضعيف شود در زمين کافر کيش

مده ز دست چو گل دربهار ساغر عيش
که از شکوفه بود در گذار، اختر عيش

فغان که مردم کوته نظر نمي دانند
که در نقاب شکوفه است روي دختر عيش

بهشت نقد شده است از شکوفه، باده بيار
که در بهشت حلال است جام احمر عيش

به احتياط نظر کن به چشم جادويش
که در کمين رميدن نشسته آهويش

ز بار دل کند آزاد سرو راصائب
در آن چمن که کند جلوه قد دلجويش

بهشت اگر ز در خانه ام گذار کند
قدم برون نگذارم ز کنج خلوت خويش

کمينه حکم شهنشاه عشق اين حکم است
که گل پياده رود در رکاب بلبل خويش

که غير سبزه خط تو اي بهار اميد
رسانده است در آتش به آب، ريشه خويش ؟

چو زلف ماتميان در هم است کارجهان
ازين بلاي سيه دور دار شانه خويش

با صبح روگشاده تر ازآفتاب باش
ازهر که دم شمرده زند در حساب باش

از خانه شکسته بلا مي کند حذر
در رهگذار سيل حوادث خراب باش

گر هست در دماغ ترا باد نخوتي
آماده شکستن خود چون حباب باش

خود را چو آفتاب نکردي به نور عشق
باري چو سايه در قدم آفتاب باش

چون سرو در مقام رضا پايدار باش
آزاده ز انقلاب خزان و بهار باش